Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα : Η Ελληνική ανομία που τόσο μας αρέσει.

                                                Δημοσιεύτηκε στο www.policenet.gr

Μεσημέρι Δευτέρας.  Επιστρέφω από μια σειρά διαλέξεων με θέμα την ανομία του λαού μας και την ανάλυσή της ως μια εκ των γενεσιουργών αιτιών της παρατεταμένης παρακμής που βιώνουμε ως κοινωνία.

Ο καιρός θαυμάσιος. Μια από τις αλκυονίδες ημέρες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί αυτή η πανέμορφη χώρα να μην είναι λίγο.. αλλιώς…

Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είμαι υπερβολικός και άδικος, όπως συχνά λένε φίλοι και γνωστοί… 

Βυθισμένος στις σκέψεις μου, δεν βλέπω το πράσινο φανάρι. Μου το θυμίζει η κόρνα του πίσω αυτοκινήτου.

Ξαφνικά περνά στα 3 μέτρα από μπροστά μου ένα μοντέρνο όχημα με την μουσική διαπασών… είχε παραβιάσει μεγαλοπρεπώς το κόκκινο …

Παρακάτω τον πετυχαίνω σε φανάρι στο οποίο -ευτυχώς- σταμάτησε. Κατεβάζω το παράθυρο να τον ρωτήσω αν συνειδητοποίησε τι έκανε.

Με κοιτά και μου χαμογελά σαν να μην τρέχει τίποτα…

Ανεβάζω το παράθυρο. Τί να πω και τι να καταλάβει…

                                                    Μιθριδατισμός

Είναι σαν να ακούω τις σκέψεις σας:

“Καλά με τι ασχολείσαι? Σε ποια χώρα ζεις? Αυτό που περιγράφεις είναι καθημερινότητα!»

Επιτρέψτε μου να αρχίσω με αυτή ακριβώς την στρεβλή πτυχή της νοοτροπίας μας.

Είναι γεγονός πως, οτιδήποτε παγιώνεται, αποκτά χαρακτήρα φυσιολογικού ακόμα και αν δεν είναι.

Διαβάζουμε ότι ένας κρατικός λειτουργός χρηματίστηκε. Γυρίζουμε σελίδα χωρίς ίχνος σοκ. Μας λένε πως ένας πολιτικός πήρε μίζα. Χαμογελάμε και συνεχίζουμε το ποτό μας.

Κλασσικά συμπτώματα κοινωνικού μιθριδατισμού. Μικρές δόσεις κοινωνικού δηλητηρίου οδηγούν σε προσαρμογή, απάθεια και εν τέλει αποδοχή.

 Χρέος όλων μας να αντισταθούμε στην «συνήθεια» που μας έχει κάνει να αποδεχόμαστε σιωπηλά την στρέβλωση.

  Η απάθεια οδηγεί στην διάβρωση και στην καθολική παρακμή.

 Ανομία και Ελληνική προσαρμογή

Ο μεγάλος Durkheim σίγουρα δεν είχε την Ελλάδα στο μυαλό του όταν διατύπωνε την σπουδαία θεωρία του περί ανομίας. Ίσως η σημερινή Ελληνική πραγματικότητα να τον εξέπληττε και αυτόν.

Ο εν λόγω «κύριος» που παραβίασε τον ερυθρό σηματοδότη κατά πάσα πιθανότητα, κατά τη διάρκεια του καφέ με τους φίλους του πριν το συμβάν, να κατακεραύνωνε κάποιους πολιτικούς που παρανόμησαν. Ίσως ακόμα να συζητούσε και ένα σοβαρό τροχαίο που άκουσε στις ειδήσεις και να κουνούσε το κεφάλι με απογοήτευση λέγοντας «δεν είμαστε λαός» και «δεν υπάρχει Κράτος»… Λίγα λεπτά αργότερα, παρανομούσε με τον πιο βαρύ τρόπο.

Διότι η χρήση του ΙΧ με αυτόν τον τρόπο, ισοδυναμεί με απόπειρα ανθρωποκτονίας...

Πώς άραγε θα αντιδρούσε αν υπήρχε αστυνομικός στο σημείο για να βεβαιώσει την παράβαση?

Μα σαν κλασσικός έφηβος!

Αρχικά, θα ηρνείτο την παράβαση! («Ποιος, εγώ? Πότε?»)

Ακολούθως, θα έβγαινε στο προσκήνιο ο κούφιος εγωισμός από τον οποίο εμφορούνται οι μέτριοι και ασήμαντοι. («Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε?»)

Στη συνέχεια, παρακάλια.. («Σας παρακαλώ κ. αστυφύλακα, 500 ευρώ παίρνω»)

Τέλος, οι ύβρεις (« Εμένα βρήκατε? Δε πάτε να πιάσετε κανέναν έμπορο ναρκωτικών?»)

          Ιδού! Η νοοτροπίας μας συμπυκνωμένη σε 5 γραμμές!

         Ο λόγος που πότε δε θα αλλάξει κάτι σ  αυτή τη χώρα!

Το εφηβικό μας ταμπεραμέντο και η παντελής αδυναμία μας να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη για τις πράξεις μας!

Είτε μιλάμε για τροχαία παράβαση, είτε για την εργασία μας, είτε για τις σχέσεις μας.

Η εφαρμογή των Νόμων είναι ορθή όταν αφορά άλλους.

Εμείς είμαστε υπεράνω διότι…. ( Συμπληρώστε το κενό με την αγαπημένη σας δικαιολογία)…

Ας περάσουμε στην πλευρά των παρισταμένων.

Έστω λοιπόν ότι υπήρχαν αστυνομικοί εκεί και βεβαίωναν την παράβαση.

Ποια θεωρείτε ότι θα ήταν η αντίδραση των αυτοπτών μαρτύρων του συμβάντος?

«Γιατί γράφετε τον ανθρωπάκο που πάει στη δουλειά του? «

«Έχετε λύσει τα προβλήματα της εγκληματικότητας και γράφετε το κόσμο? «

«Βέβαια, σας είπαν να ξαμοληθείτε και να γράφετε διότι θελουν έσοδα!»

Είναι βέβαιον ότι ολοι αυτοί θα είχαν κάποια στιγμή μεσα στην εβδομάδα συζητήσεις για την αστυνομία που «δε γράφει κανέναν» και «αφήνει ασύδοτους τους παραβάτες».

    Τρικυμία εν κρανίω… ή αλλιώς Ελληνική καθημερινότητα.

     Η πλευρά των αστυνομικών?

  Ξεκινά με τις καλύτερες διαθέσεις.

 Προσπαθεί να βεβαιώσει παράβαση.

Ακούει το «κλάμα» του παραβάτη. Λυγίζει… και αυτοί άλλωστε λίγα παίρνουν..

 Επιπλέον, Ακούει τα εξ αμάξης από τους πολίτες που βρίσκονται εκεί.

Αναρωτιούνται αν η κοινωνία ξέρει τι θέλει…

   Οδηγούνται στον κυνισμό και στην απραξία.           

«Δε θα γίνουμε σάκος του μποξ», σκέπτονται … και αποχωρούν.

                               

    Ας αναλογιστούμε λίγο το εκρηκτικό μείγμα που περιγράψαμε.

Μια τραγελαφική κατάσταση στην οποία κανείς δε κάνει αυτό που πρέπει.

                   Ο πολίτης δεν αναλαμβάνει ευθύνη.

Η κοινωνία δεν επιθυμεί-παρά τα όσα λέει- την εφαρμογή του Νόμου.

Η αστυνομία δεν μπορεί να αστυνομεύσει κόντρα στην  επιθυμία της κοινωνίας . Ο μέσος αστυνομικός έχει άλλωστε τόσα κοινά με αυτόν που αστυνομεύει…

Πόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουμε σε κάποια βασικά πράγματα που έχουν αποδεχθεί όλες οι προηγμένες κοινωνίες?

 Ότι για παράδειγμα, μπορεί να υπάρξει ανοχή σε κάποιες τροχαίες παραβάσεις, άλλα η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη είναι συμπεριφορά αντικοινωνική με ψυχοπαθητικές διαστάσεις και επισείει ποινή αποτρεπτικού χαρακτήρα? Στις ΗΠΑ, η ταλαιπωρία είναι τέτοια (σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης, αύξηση ασφαλίστρων κλπ) που ο παραβάτης συνετίζεται άμεσα.

Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι με το να δείχνουμε με το δάχτυλο τον απέναντι (γείτονα, δήμαρχο, βουλευτή) το μονό που κάνουμε είναι να στερούμε από τους εαυτούς μας – και κατά συνέπεια από τη χώρα μας- την δυνατότητα αλλαγής?

Διότι όταν φταίει πάντα κάποιος άλλος, εμείς δεν έχουμε λόγο να αλλάξουμε..

Πόσο δύσκολο, ρώτησα… Απαντώ: Τόσο δύσκολο όσο το να πείσεις έναν έφηβο ότι πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.