Η προσπάθεια ως παθογένεια

«Δάσκαλε, να σου πω»….

Γύρισα απότομα προς τη κατεύθυνση από την οποία άκουσα τη φωνή.

Μπροστά μου ένας φοιτητής μου. Σχετικά καλός αλλά με αυτή την «επιθετική ευγένεια» που βγάζουν τα νέα παιδιά που εμένα προσωπικώς με ξενίζει.

Χάθηκε ο πληθυντικός ευγενείας. Μαζί με την αξιοπρέπεια μας, μαζί με τους διακριτούς κοινωνικούς ρόλους . Όλα στο βωμό μιας δήθεν αμεσότητας που όμως εκφυλίζεται σε απρέπεια.

Τι να πεις όμως? Ποιόν να νουθετήσεις? Ο πρωθυπουργός μίλησε με το ίδιο στυλάκι σε κοτζάμ Ομπαμα, θα σου πουν….  Τι θα αντιτάξεις?

«Δάσκαλε», συνέχισε… «Θέλω μια παράταση για την υποβολή της εργασίας».

Είχατε 2 μήνες να την ετοιμάσετε, απαντώ.

«Δεν πρόλαβα», μου αντιγυρίζει ενώ το ύφος του γίνεται ολοένα πιο επιθετικό.

«Και εν πάση περιπτώσει, προσπάθησα». «Αυτό αρκεί, σωστά»?

Όχι, απαντώ.

Η έκπληξη στα μάτια του έγινε τεράστια! Ένας ολόκληρος κόσμος γκρεμίστηκε μπροστά στα μάτια του!

Εκείνη την ημέρα αποφάσισα να μη καλύψω την ύλη αλλά να αφιερώσω ολη μου τη διάλεξη στο συγκεκριμένο θέμα.

Θεώρησα πως οι φοιτητές θα ωφεληθούν περισσότερο από μια συζήτηση σε θέματα νοοτροπίας παρα με την κάλυψη της ύλης.

Πάντα υπάρχει χρόνος για να καλυφθεί η ύλη.

Ο χρόνος όμως για να αλλάξει η μεγαλύτερη- κατ εμέ- παθογένεια της χώρας μας, γίνεται ολοένα και πιο λίγος…

Έχω αρθρογραφήσει πολλάκις για το θέμα της νοοτροπίας μας. Φίλοι, γνωστοί και οι λίγοι φοιτητές που με ακούνε ακόμα, έχουν προφανώς κουραστεί.

Θεωρούν ότι παρα το δίκαιο των επιχειρημάτων μου απευθύνομαι σε ώτα μη ακουόντων . Φρονούν επίσης ότι οι όποιες παρεμβάσεις μου δε πρόκειται σε καμια περίπτωση να έχουν αποτέλεσμα ( «δε θα αλλάξεις το κοσμο») . Αντιθέτως, πιστεύουν ότι κουράζω και εν τέλει ολη αυτή η προσέγγιση μου στο ζήτημα της νοοτροπίας θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Ο κολλητός μου φίλος, μάλιστα,  ήταν ιδιαιτέρως παραστατικός.

«Θα γίνεις σαν αυτούς τους γέρους του Muppet Show που γκρινιάζουν καθημερινώς και κανείς δε τους ακούει».

Προσπερνώ το ιδιότυπο bullying που δέχομαι από το περιβάλλον μου.

Ως επιστήμων νιώθω επιβεβλημένη την ανάγκη να εκφράσω τις αγωνίες και τις θέσεις μου. Πίστευα πάντα πως ο επιστήμονας οφείλει πρωτίστως να επικοινωνεί με την κοινωνία και όχι με τους συναδέλφους του.

Είναι κοινή πλέον παραδοχή ότι είμαστε λαός με οξυμένο το θυμικό. Το συναίσθημα αποτελεί καθοριστικό παράγοντα με τον οποίο παίρνουμε αποφάσεις.

Από τα αρχαία χρόνια, ενας Αιγύπτιος ιερέας  είχε κάνει ανάλογη διαπίστωση όταν δήλωσε  στον Σόλωνα «Σόλων, Έλληνες αεί παίδες έστε». Φυσικά εκείνος το ανέφερε ως προσόν αλλά η παιδικότητα αυτή που μπορεί να είναι κινητήριος δύναμη, γίνεται παθογένεια όταν κυριαρχεί της λογικής παντού.

Ως κλασσικοί έφηβοι, αποφασίζουμε με θυμό και οργή για σοβαρά θέματα που απαιτούν νηφαλιότητα και δείχνουμε υπερβολική ανοχή εκεί που πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί και να κανουμε ψύχραιμες επιλογες.

Αυτό φυσικά είναι γνωστό σε τυχοδιώκτες και λαϊκιστές πολιτικούς που πατάνε το «κουμπί» μας και ξαφνικά από «εξυπνότερος λαός του κόσμου» γινόμαστε υποχείριο.

Σήμερα όμως θα αναλύσουμε μια συγκεκριμένη πτυχή του θυμικού μας που μας ωθεί σε αναποτελεσματικότητα και, νομοτελειακά, στη δυστυχία.

Στην θεοποίηση της προσπάθειας!

   Η ανωτέρω κατάσταση, αποτελεί τρόπον τινά το εθνικό μας αφήγημα.

   Πως άλλωστε θα μπορούσε να μην έχει επικρατήσει, όταν αποτελεί μέρος της καθημερινής μας αγωγης (κοινωνικοποίησης) από τη παιδική μας ηλικία?

 «η προσπάθεια μετράει», ακούμε καθημερινώς να λένε οι γονείς στα παιδιά τους.

Δεν κατάφερες να έχεις καλή σχολική επίδοση? Παρηγορήσου με την «ηθική δικαίωση» της προσπάθειας.

Δεν μπόρεσες να βρεις δουλειά? Έλα μωρέ. Αφού προσπαθείς!

Δε κατάφερες να έχεις καλές σχέσεις με το αντίθετο φύλλο? Συνέχισε να προσπαθείς, θα τα καταφέρεις…

Η στρέβλωση αυτή έχει εμποτίσει όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.

Δε πετυχαίνει το υπουργείο Οικονομικών να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή? «συνεχίζουμε τις άοκνες προσπάθειες», ακούμε να λένε.

Συντρίβεται μια ομάδα από τον αντίπαλο? «Τα παιδιά προσπάθησαν», λένε προπονητής και Πρόεδρος…

Η θεοποίηση της προσπάθειας και η πλήρης αποσύνδεση από το τελικό αποτέλεσμα , αποτελεί την καλύτερη μέθοδο για να αποφύγει ο «έφηβος» (δηλαδή όλοι μας..), αυτό που του είναι πιο επίπονο:

To κοίταγμα στο καθρέφτη!

Αν «η προσπάθεια αρκεί» δεν έχεις λόγο να αναλύσεις την ορθότητα  της μεθόδου σου.

Αν η προσπάθεια μετράει και μόνο, δεν εχεις λογο να βρεις παθογένειες, παραλείψεις, δυστοκίες, αβελτηρίες!

Δεν έχεις λόγο να κάνεις αυτοκριτική! Να πονέσεις! Να «ματώσεις»!

Δε χρειάζεται να εμπλακείς σε επίπονες διαδικασίες γενικώς που θα σε οδηγήσουν σε συμπεράσματα που προφανώς δεν επιθυμείς να αντιμετωπίσεις..

Όλα τα καλύπτει ο μανδύας μιας δήθεν μαχητικής διάθεσης!

Είναι μετά να απορεί κανείς για ποιο λόγο ένας ολόκληρος λαός πίστεψε έναν πρωθυπουργό που βάφτισε την ήττα- νίκη, προφασιζόμενος ότι «διαπραγματευόταν 17 ώρες»?

Γνωρίζοντας καλά το Ελληνικό θυμικό, απευθύνθηκε στο μαλακό υπογάστριο του Έλληνα, άγγιξε τις πιο ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές.

Μίλησε στο συλλογικό υποσυνείδητο που μπολιάστηκε παιδιόθεν με την εξιδανίκευση της προσπάθειας!

Απευθύνθηκε δηλαδή στη ψυχή του μέσου Έλληνα που αρκείται σε δήθεν ηρωικούς αγώνες και αποδίδει τα αρνητικά αποτελέσματα σε «σκοτεινά κέντρα εξουσίας»

Κάνουμε τα πάντα, κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να μην πονέσουμε αναλύοντας τις δομικές μας αδυναμίες.

Πόσο παιδιά… πόσο αδύναμοι και μοιραίοι!

Όχι λοιπόν, η προσπάθεια δε μετράει! Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος!

Μια τόσο απλή και γνωστή ρήση, που όμως τέθηκε στο περιθώριο από την συλλογική μας εφηβική διάθεση.

Με αυτή τη ρήση ανατρέφουν τα παιδιά τους οι… κουτόφραγκοι και προοδεύουν.

Όταν στις ΗΠΑ άκουσα για πρώτη φορά τη ρήση «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτα», ξαφνιάστηκα!

Σοκαρίστηκα!

Ως Έλλην και εγώ,  έχω μεγαλώσει με  τον μύθο της ηρωικής προσπάθειας.

Γρήγορα όμως κατάλαβα το βαθύτερο νόημα της ρήσης που αποτελεί το ύψιστο κίνητρο για την βελτίωση, την ανάπτυξη, την προκοπή!

Αγορεύοντας προς τους φοιτητές μου για την αξία του αποτελέσματος, αντίκρισα βλέμματα γεμάτα απορία και προβληματισμό.

Το να μιλάς σε εφήβους – όχι στην ηλικία αλλά στην νοοτροπία- για αποτελεσματικότητα, είναι σαν να προσπαθείς να τους ενηλικιώσεις βίαια!

Όταν δεν ασχολείσαι με το αποτέλεσμα, δεν έχεις μετρήσιμα μεγέθη.

Δεν είσαι υποχρεωμένος να κρίνεις, να συγκρίνεις και να αποφασίσεις!

Δεν απαιτείται δράση, έργο και μέθοδος.

Μπορείς πάντα λοιπόν να μένεις στις καφενειακές συζητήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσες, αλλα δεν οδηγούν πουθενά….

  Η θεοποίηση της προσπάθειας θα αποτελεί πάντα το ισχυρότερο όπλο των λαϊκιστών και των τυχοδιωκτών σε κάθε τομέα της ζωής μας.

Εκείνων που, υψώνοντας δυναμικά τη γροθιά τους, δήθεν ξιφουλκούν υπερ των «δίκαιων» του λαού, υφαρπάζουν την ψήφο του και μετα κάνουν την υψωμένη γροθιά, χείρα επαιτείας…

Ας χρησιμοποιήσουμε το θυμικό μας για να απαλλαγούμε από αυτό!

Ας θυμώσουμε με τους εαυτούς μας τόσο πολύ ώστε να αντέξουμε το κοίταγμα στον καθρέφτη και τον πόνο που θα φέρει!

Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε την εξαπάτηση του «εξυπνότερου λαού του κόσμου» - όπως αυτάρεσκα αυτοχαρακτηριζόμαστε- από τον βιασμό του θυμικού μας?

Πόση ακόμα απαξίωση?

Στη χώρα της εφηβικής νοοτροπίας, της ισοπέδωσης και του καφενεϊακού λόγου, έχουμε μείνει λίγοι που πιστεύουμε στους Θεσμούς.

Που πονάμε και υφιστάμεθα όπως όλοι την πολυεπίπεδη κρίση αλλά δε μας εκφράζουν πεζοδρομιακές προσεγγίσεις του τύπου «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» και «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».

Που πάμε κόντρα στο ρεύμα που επιβάλλει να βρίζεις σκαιότατα πολιτικούς που εσύ ο ίδιος εκλέγεις και να επιτίθεσαι στα όργανα της τάξης προς χάριν μιας παιδιάστικης «επαναστατικής διάθεσης» προκειμένου να αποφύγεις να δεις τον καθρέφτη…

Που δεν υποκύπτουμε σε γενικεύσεις.

Που δεν μιλάμε με κλισέ και χιλιοειπωμένα συνθήματα!

Που αρθρώνουμε σοβαρό λόγο. Σωστό ή λάθος, αλλά σοβαρό!

Ναι, λοιπόν! Υπάρχουμε και εμείς που αγαπάμε την Αστυνομία!

Που πονάμε όταν βλέπουμε το κύρος της να καταρρακώνεται από 20 θρασύδειλους που πετάνε μπογιές και πέτρες, όπως έγινε σήμερα στο ΑΤ Πατησίων, χωρίς να γίνεται ούτε μια προσαγωγή!

Που νιώθουμε μαχαιριά στη καρδιά κάθε φορά που ένας αστυνομικός καθυβρίζεται, ξυλοκοπείται ή λοιδορείται.

Που αισθανόμαστε τον κίνδυνο της αντιδημοκρατικής εκτροπής να ελλοχεύει κάθε φορά που η αστυνομία γελοιοποιείται και δέχεται συμβολικού τύπου ραπίσματα από το κοινωνικό περιθώριο.

Μας είναι αδιάφορο αν η σημερινή πολιτική ηγεσία θεωρεί αυτά τα συμβάντα ήσσονος σημασίας.

Έχει προφανώς την δική της ατζέντα και η προστασία του κύρους ενός από τους πιο σημαντικούς θεσμούς δεν αποτελεί προτεραιότητα της.

Οι κυβερνώντες σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.

Η Αστυνομία όμως ως ο ύψιστος θεματοφύλακας της ασφάλειας του πολίτη αλλά και του πολιτεύματος θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτούς.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η ανάπτυξη κυνισμού στα στελέχη των Σωμάτων ασφαλείας.

Η συχνή επαφή με την χειρότερη πλευρά της κοινωνίας, αλλά και οι επιθέσεις που δέχονται συνεχώς οι αστυνομικοί σε κάθε έκφανση του κοινωνικού βίου, συνήθως βγάζουν ένστικτα αυτοπροστασίας που εκδηλώνονται μέσω της απάθειας.

Σε αυτές τις δύσκολες εποχές απευθύνομαι στους χιλιάδες αστυνομικούς που με το φιλότιμό  τους και μόνο κρατάνε όρθιες εκατοντάδες υπηρεσίες για να τους πω ότι υπάρχουμε και εμείς!

Εμείς που καταλαβαίνουμε, εμείς που πονάμε μαζί σας, εμείς που σας στηρίζουμε.

Εμείς που στα μάτια σας βλέπουμε τον αδελφό, την αδελφή μας, τη γυναίκα μας!

Εμείς που σας χαμογελάμε στο δρόμο και σας ζητούμε να μην εγκαταλείψετε!

Χειροβομβίδα στο μαλακό μας υπογάστριο

Σε αυτή τη χώρα, έχουμε αναθρέψει γενιές ολόκληρες με μια σειρά από μύθους. Ο κυριότερος εξ αυτών είναι ο περίφημος «Θεός της Ελλάδος».

Εκείνος που μας έχει ως περιούσιο λαό. ( Τι κι αν τον τίτλο τον είχαν πρώτοι οι Εβραίοι? Δε πτοούμεθα….)

Εκείνος που τελευταία στιγμή θα «βάλει το χέρι του». Εκείνος που δε θα μας αφήσει να χαθούμε.

Άλλωστε, βλάκες ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που είχαν την έμπνευση του «από μηχανής Θεού» που παρενέβαινε σε κάθε αδιέξοδο και έδινε λύση?

Μη κάνετε πως δε καταλαβαίνετε… αυτός ντε, που δε θα μας άφηνε ποτέ να χρεοκοπήσουμε!

Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Η ύπαρξη αυτών των μύθων δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο. Η βαθιά πίστη όμως σε αυτούς είναι!

Δυστυχώς, μετά την οικονομία όπου ο «θεός μας» μας εγκατέλειψε, το ίδιο φαίνεται να γίνεται και στον πολύπαθο τομέα της ασφάλειας.

Διότι και εδώ υπήρχε παραμύθι χωρίς δράκο… «είμαστε μια πολύ ασφαλής χώρα» τσαμπουνάμε δεξιά και αριστερά… «η τρομοκρατία δε χτυπάει εδώ διότι έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο», συνεχίζουμε…. «Η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και δεν έχει εχθρούς», καταλήγουμε…

Ώσπου έρχεται μια χειροβομβίδα στο κέντρο της πόλης για να μας ξεγυμνώσει. (ας μη χρησιμοποιήσω μια πιο αγοραία έκφραση που μου έρχεται στο μυαλό…)

Οι ανωτέρω παρατηρήσεις έχουν κάποια ψήγματα αλήθειας άλλα και μεγάλη δόση υπεραπλούστευσης και καφενεϊακού τύπου ανάλυσης. Σε μια εποχή που οι υπεραπλουστευμένες λύσεις και η «ανάλυση του φραπέ» εκλέγει ακόμα και πρόεδρο στις ΗΠΑ, είναι δύσκολο να μην έχει απήχηση στην Ελλάδα που διαχρονικά βασίζεται περισσότερο στο θυμικό και όχι στην λογική…

Το παγκόσμιο κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον είναι πιο σύνθετο από ποτέ. Οι ανάγκες, τα συμφέροντα και οι εξελίξεις αλλάζουν με φρενήρη ρυθμό σε σημείο που και οι επαΐοντες να μη μπορούν να τις παρακολουθήσουν. Σε αυτόν τον κυκεώνα, το να αναλύουμε γεγονότα με λογικές του 20^ου αιώνα  και με συναισθηματικές προσεγγίσεις μιλώντας για «φιλίες» (ενώ ανέκαθεν υπήρχαν συμφέροντα και μόνο) είναι τουλάχιστον κωμικό άλλα και επικίνδυνο.

«Ο οποιοσδήποτε μπορεί να επιλέξει οποιονδήποτε στόχο για οποιονδήποτε λόγο σε οποιονδήποτε τόπο»  Αυτή ήταν η ρήση ενός πολύ σπουδαίου εγκληματολόγου που είχα την τύχη να έχω καθηγητή και πιστεύω ακράδαντα πως, αν και ειπώθηκε αρκετά χρόνια πριν, έχει απόλυτη εφαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Ας μην ελπίζουμε λοιπόν σε κανέναν «θεό» και σε καμία «φιλία» να μας βγάλουν από την δύσκολη θέση και να κάνουν τη δουλειά για μας.

Δε δούλεψε στην οικονομία, δε θα δουλέψει και στην ασφάλεια…

Ας περάσουμε στο καθαρά πρακτικό, επιχειρησιακό κομμάτι της χθεσινής τραγικής υπόθεσης.

Οι δράστες κινήθηκαν με περισσή θρασύτητα στο πιο κεντρικό και καλά φυλασσόμενο δρόμο της Αθήνας, απέναντι από το Κοινοβούλιο,  πετώντας μια χειροβομβίδα στη πρεσβεία της Γαλλικής δημοκρατίας.

Τα κίνητρα τους άγνωστα, τη στιγμή που γράφεται το κείμενο. Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να μην ήταν προσπάθεια εκτίμησης του τρόπου αντίδρασης των αστυνομικών δυνάμεων εν όψει επίσκεψης Ομπάμα, εορτασμού ημέρας Πολυτεχνείου κλπ. διότι το αποτέλεσμα ήταν τραγικό.

Όσοι εξ ημών αγαπάμε την Αστυνομία και στηρίζουμε το έργο της από διάφορα μετερίζια, θλιβόμεθα με τον χαμηλό βαθμό ετοιμότητας της ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την απαξίωση που έχει υποστεί από την σημερινή πολιτική εξουσία.

Δυστυχώς τα αντανακλαστικά των σωμάτων ασφαλείας βρίσκονται στο ναδίρ και το αίσθημα ασφαλείας της χώρας – και ειδικά της πρωτεύουσας- έχει πάρει την κατιούσα.

Η απαξιωτική αντιμετώπιση της κυβέρνησης αλλά κυρίως του κυβερνώντος κόμματος απέναντι στα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ, έχει οδηγήσει σε έλλειψη ηθικού και αποφασιστικότητας.

Ναι, είχε και επιτυχίες η ΕΛ.ΑΣ το τελευταίο διάστημα με πιο πρόσφατο την εξάρθρωση της αποκαλούμενης «συμμορίας των Ρομα».

Το «παιχνίδι» όμως παίζεται κυρίως στη καθημερινότητα. Οι απειλές είναι πλέον άμεσες και ο αντίκτυπος τους αισθητός στον μέσο πολίτη με αποτέλεσμα το φαινόμενο της εγκληματοφοβίας (της αίσθησης δηλαδή του κινδύνου ακόμα και αν δεν είναι άμεσος) να έχει κάνει κα πάλι την εμφάνισή του.

Χειροβομβίδες στο κέντρο της πόλης και μαφιόζικου τύπου εμπρησμοί εκφοβισμού σε σπίτια παραγόντων είναι διαλυτικά φαινόμενα που δίνουν μια εικόνα γενικευμένης παρακμής στη χώρα.

Η Πολιτεία μπορεί να παρομοιαστεί ως ένας «σπιτονοικοκύρης που δεν ενδιαφέρεται για την περιουσία του». (absentee  landlord )

Τι μένει? Το φιλότιμο των αστυνομικών.

Το οποίο όμως καθημερινά στραγγαλίζεται από μια πολιτική ηγεσία που έχει κατά το παρελθόν εκφραστεί με τα χειρότερα λόγια για τα σώματα ασφαλείας.

Και δυστυχώς, όλοι τα θυμούνται ακόμα...

«Το μεγαλύτερο προσόν ενός αστυνομικού δεν είναι τα μούσκουλα, αλλά η γρήγορη και άμεση σκέψη». Αυτά είναι τα λόγια ενός εκπαιδευτή του FBI σε μια διάλεξη που παρακολούθησα προ ετών στις ΗΠΑ.

Και το ηθικό, θα προσέθετα εγώ.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ

Προ ημερών σε μια κοινωνική εκδήλωση συνάντησα έναν αστυνομικό. Μόλις συστήθηκα τον άκουσα να λέει- με μεγάλη έκπληξη ομολογώ – «σας διαβάζω στο  policenet”.

Πριν προλάβω να πω «ευχαριστώ» μου είπε με έκδηλη αγωνία στα μάτια:

“Γράψτε κάτι για τις αγωνίες μας. Για τον δύσκολο ρόλο μας. Για όσα δε βλέπει ο κόσμος».

Ξεκίνησα λοιπόν ένα άρθρο σήμερα που γιορτάζει το Σώμα αλλά μέσα μου ένιωθα μια διαφορετική ανάγκη.

Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, σ αυτή τη τραγική συγκυρία που βιώνει η Ελληνική Αστυνομία αλλά και ολόκληρη χώρα, νιώθω την ανάγκη να προσευχηθώ…

Άγιε Αρτέμιε, μεγάλη η χάρη σου!

Σε παρακαλώ, βοήθησε να …

·         Αντιληφθεί η κοινωνία ότι είμαστε παιδία της διπλανής πόρτας, παιδιά της γειτονιάς και όχι  «απόγονοι» των αστυνομικών της χούντας…

·         Καταλάβει ο λαός ότι έχουμε και εμείς  πολλά κοινά μαζί του. Τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια οικονομικά προβλήματα , τα ίδια άγχη για το μέλλον των παιδιών μας. Έχουμε επίσης την ίδια ανάγκη να επιστρέψουμε σπίτι μας στο τέλος της βάρδιας και να μην λάβει η οικογένειά μας εκείνο το μοιραίο τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα…

    Βοήθησε να….

·         Κατανοήσει ο κόσμος ότι δεν ψηφίζουμε εμείς τους Νόμους, αλλά είμαστε εντεταλμένοι με την εφαρμογή τους

·         Ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για κοινωνικά προβλήματα όπως η μετανάστευση και η εγκληματικότητα αλλά καλούμαστε να τα διαχειριστούμε.

·         Ότι είμαστε το καταφύγιο του πιο αδύναμου πολίτη

·         Ότι ερχόμαστε σε επαφή με την χειρότερη πλευρά της κοινωνίας γι αυτό γινόμαστε σκληροί..

·         Ότι δεν υπάρχει «μία» κοινωνία αλλά αντικρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα που περιμένουν διαφορετικά πράγματα από μας, γι αυτό ενίοτε γινόμαστε κυνικοί…

·         Ότι για κάθε επίορκο συνάδελφο, υπάρχουν 100 που δίνουν τη ζωή τους για το κοινωνικό σύνολο

·         Ότι πρέπει να αποφασίσουμε σε λίγα δευτερόλεπτα για μια τεταμένη κατάσταση και δεν έχουμε την άνεση της ανάλυσης από τον καναπέ..

·         Ότι ναι.. κάνουμε λάθη! Και εμείς πονάμε περισσότερο γι αυτά..

·         Ότι κυκλοφορούμε συνεχώς μέσα στη κοινωνία και στοχοποιούμαστε.

·         Ότι κάνουμε τη «χειρότερη» δουλειά του κόσμου όταν η κοινωνία βλέπει στα μάτια μας το «κράτος- δυνάστη»

·         Ότι κάνουμε τη καλύτερη δουλειά του κόσμου όταν ο απλός πολίτης μας χτυπάει στη πλάτη για «ευχαριστώ» και ηλικιωμένες κυρίες μας γεμίζουν ευχές επειδή νιώθουν ασφαλείς όταν μας βλέπουν.

Άγιε Αρτέμιε, δώσε φώτιση σε φυσική και πολιτική ηγεσία να πράξουν το σωστό.

Δώσε δύναμη σε όλους τους συναδέλφους να αντέξουν

Δώσε σύνεση στη κοινωνία για να μείνει στο πλευρό μας.

Αμήν!