ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗΣ: H OMAΔΑ ΔΙ.ΑΣ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΛΙΑΠΗ.

Πέρα από την κοινωνικοπολιτική διάσταση της σύλληψης Λιάπη, το περιστατικό μας δίνει μια καλή αφορμή να αναφερθούμε θετικά στην ΕΛ.ΑΣ.( ναι, έχει και θετικά η Αστυνομία μας…) και συγκεκριμένα στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ που επιλήφθηκε του περιστατικού.

Ο τρόπος που χειρίστηκε το εν λόγω ευαίσθητο περιστατικό (λόγω της ιδιότητας του οδηγού) ήταν υποδειγματικός από την αρχή ως το τέλος και χρήζει ιδιαίτερης μνείας προκειμένου να τύχει γενικότερης αποδοχής αλλά και να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για συναδέλφους.

Η αρχική αντίδραση των αστυνομικών είναι επαγγελματική και παραπέμπει σε αστυνομικές πρακτικές προηγμένων χωρών και ειδικά των ΗΠΑ. Όταν ένας οδηγός παραβιάζει και μάλιστα προκλητικά (χωρίς να επιβραδύνει) ένα STOP, δίνει αυτομάτως στους αστυνομικούς αυτό που στην Αμερική ονομάζουν probable cause (βάσιμη υπόνοια, σε ελεύθερη μετάφραση) ώστε να τον ελέγξουν εξονυχιστικά και όχι μόνο για την παράβαση στην οποία υπέπεσε. Όποιος παραβιάζει STOP ή ερυθρό σηματοδότη θεωρείται εξ ορισμού ύποπτος τέλεσης μεγαλύτερου αδικήματος διότι είναι πιθανόν η τροχαία παράβαση να τελείται προκειμένου να ξεφύγει από κάποιο άλλο αδίκημα.

Εν συνεχεία, οι αστυνομικοί δεν κάμπτονται από το γεγονός ότι ο ελεγχόμενος είναι δημόσιο πρόσωπο. Αυτό καταδεικνύει μια μικρή αλλαγή στην προβληματική Ελληνική νοοτροπία που εν ολίγοις είχε τους κάθε λογής «επωνύμους» υπεράνω αστυνομικού ελέγχου.

Προχωρούν σε έλεγχο πινακίδων, ζητούν ασφάλεια-κάτι που δεν συνηθίζεται από αστυνομικούς που δεν ανήκουν στην Τροχαία-και ασχολούνται ακόμα και με τα παράνομα φιμέ τζάμια κατι που στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν θα θεωρείτο ήσσονος σημασίας παράβαση και  ανάξια έλεγχου.

Τα νέα παιδία της ΔΙ.ΑΣ συμβολίζουν έναν νέο τύπο Έλληνα αστυνομικού που ξεπερνά το αρνητικό στερεότυπο που μαςς κληροδότησε η Χούντα. Έναν αστυνομικό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους ξένους συναδέλφους του.

 Ενός αστυνομικού σύγχρονου, δημοκράτη με ανθρώπινο πρόσωπο άλλα ταυτοχρόνως επαγγελματία, μεθοδικού και φιλότιμου. Αποτελούν πρότυπο επαγγελματία που σε συνθήκες αντίξοες παίρνει τολμηρές και ορθές αποφάσεις σε κλάσματα δευτερόλεπτου, με  δυσανάλογα μεγάλο αντίκτυπο και στη δική του ζωή αλλά  και στις ζωές των πολιτών.

 

Έχουμε πλέον έναν  λόγο να είμαστε αισιόδοξοι..

 

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: ΤΟ ΕΠΙΠΟΝΟ ΚΟΙΤΑΓΜΑ ΣΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΥΓΑΜΕ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ..

 

Από τη  πρώτη στιγμή της τραγικής δολοφονίας ήθελα να γράψω. Πάντα άλλωστε η αγανάκτηση της στιγμής δίνει στην «πένα» προστιθέμενη αξία. Λίγες όμως στιγμές αργότερα θυμήθηκα τα λόγια ενός πολύ αγαπημένου μου καθηγητή στις ΗΠΑ. «Όταν οι άλλοι μιλούν, εσύ να σιωπάς. Όταν οι άλλοι γράφουν, πήγαινε για καφέ. Και τον καφέ σου θα ευχαριστηθείς και πιο δίκαιος θα είσαι στο κείμενο σου όταν αποστασιοποιηθείς χρονικά.»

 

Τώρα λοιπόν που κάπως έχει καταλαγιάσει ο αρχικός  εκκωφαντικός θόρυβος αποφάσισα να καταθέσω τις σκέψεις μου. Αυτό που θα απασχολήσει το κείμενο είναι η γενικότερη ανομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα όχι τα τελευταία 3 χρόνια άλλα τις τελευταίες 3 δεκαετίες….

 

Ως κοινωνιολόγος γαλουχήθηκα με τον ορισμό της Ανομίας κατά τον μεγάλο Durkheim. Κυρίως με αυτόν της έλλειψης κοινωνικού ήθους.(Social ethic) Μίλησε επίσης για την σύγκρουση των προσωπικών δεδομένων και επιδιώξεων με αυτά της κοινωνίας. Αναρωτιέμαι πως θα χαρακτήριζε την σύγχρονη  Ελληνική κοινωνία… Αν είχε την υπομονή να την ζήσει πρώτα..

 

Αντιλαμβάνομαι ότι η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής με τις συγκεκριμένες καταδικαστέες φασιστικές πρακτικές μας δίνει ένα πολύ καλό κοινωνικό άλλοθι. Επιτέλους μπορούμε να δείξουμε με το δάχτυλο κάποιον (αγαπημένο εθνικό μας σπορ αυτό..) και να τον στοχοποιήσουμε για όλα τα δεινά της φυλής μας.

 

Ήμασταν άραγε τόσο αθώοι πριν την εμφάνιση της ΧΑ? Μήπως ήμασταν μια ευνομούμενη κοινωνία , με σεβασμό στην ιδιωτική και δημόσια περιουσία και ειρηνικούς τρόπους επίλυσης των κοινωνικών μας προβλημάτων?

 

Αν ήμασταν, τότε μάλλον μεγάλωσα σε άλλη χώρα..

 

Διότι ακόμα θυμάμαι (αν και ήμουν μόλις 14 ετών) τα μαχαιρώματα στα εκλογικά περίπτερα της Ομόνοιας των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις εκλογές του 1985. Τα αποδίδαμε στο θυμικό μας και στο «αίμα μας που βράζει» και τα θάψαμε κάτω απ το χαλί…

 

Ακόμα θυμάμαι τα «ξεβρακώματα» των συνδικαλιστών των λεωφορείων σε ιδιοκτήτες το 1992. «Δίκαιο είναι το δίκιο του εργάτη» αναφωνήσαμε και συνεχίσαμε να ζούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα…

 

Θυμάμαι επίσης το Πολυτεχνείο να καίγεται κάθε 17 Νοεμβρίου από «αντιεξουσιαστες» ( και όχι φυσικά από εγκληματίες…) και όλη η κοινωνία σχεδόν να …καμαρώνει για την επαναστατημένη νέα γενιά.

 

Θυμάμαι καθηγητές να δέρνονται ανηλεώς μέσα στους χώρους των Πανεπιστημίων ή να κτίζονται οι πόρτες των γραφείων τους διότι έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι το άσυλο ιδεών και την Δημοκρατία.

 

Θυμάμαι ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας να λέει «καλά τους έκαναν» απευθυνόμενα στα θύματα της 17Ν.

 

Δε θυμάμαι, άλλα βλέπω καθημερινά ακόμα και τώρα, συμπολίτες μας να μαχαιρώνονται για μια θέση παρκινγκ ή να γρονθοκοπούν ο ένας τον άλλον για μια παράβαση του ΚΟΚ….

 

Ως αντιδιαστολή, θυμάμαι –και δε θα ξεχάσω ποτέ- την παρέλαση Ναζιστών μέσα από Εβραϊκή συνοικία του Σικάγο. Θυμάμαι ακόμα τα επιθετικά βλέμματα εκατέρωθεν, άλλα χωρίς να ανοίγει μύτη…

 

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά συμβαίνουν και αλλού. Προφανώς (αν και σε μικρότερη ένταση και όχι τόσο μαζικά.) Σε καμιά προηγμένη χώρα  όμως δεν υπάρχει το παράδοξο φαινόμενο να τυγχάνουν τόσο μεγάλης αποδοχής οι παραβατικες συμπεριφορές.

 

Στην Ελλάδα θεωρείται κοινωνική καταξίωση να επιβάλλεις το «δίκαιο» σου με την πυγμή (κυριολεκτικά) με τον ίδιο τρόπο που θεωρείται (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) «μαγκιά» να κλέβεις την εφορία και το κράτος.

 

Η επιβολή δια της δύναμης μας επιστρέφει στο αρχέγονο αίσθημα της επικράτησης του ισχυρού από το οποίο ποτέ δεν απαλλαγήκαμε και μας υπερτονίζει το δήθεν επαναστατικό πνεύμα που έχουμε μέσα μας και το οποίο εκδηλώνουμε με ψευτομαγκιές καθημερινά. Είτε είναι για να επιβάλλουμε τις ιδέες μας είτε για να βρούμε ευκολότερα θέση παρκινγκ…

 

Είναι άραγε να απορεί κανείς που σ αυτή τη ..φιλήσυχη χώρα βρήκε πρόσφορο έδαφος η εγκληματική συμμορία της ΧΑ?

 

Η ΧΑ και οι φασίστες της μας δίνουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε κάτι που ούτε η οικονομική κρίση ούτε το Μνημόνιο κατάφερε. Να κοιτάξουμε καλά στον καθρέφτη, να δούμε την άσχημη αντανάκλαση του και να αποφασίσουμε επιτέλους να μην δίνουμε καμιά ηθική νομιμοποίηση στη βία από όπου και αν προέρχεται. Να πάψουμε να θεωρούμε ανεκτή τη βία στα φανάρια και τη βία στον εργασιακό μας χώρο. Διότι όταν κάνεις εκπτώσεις στα μικρά και καθημερινά, ολισθαίνεις ασυναίσθητα ηθικά και η συσσωρευμένη ανοχή οπλίζει χέρια ημίτρελων φανατικών.