ΓΙΑΤΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ?

Υπάρχουν στιγμές που ξεπερνούν τα όρια αντίληψης μας.

Η προχθεσινή τραγωδία  είναι μια από αυτές.

Το δευτερόλεπτο που όλα αλλάζουν ταχύτερα και πιο τραγικά από το σενάριο του πιο καλογυρισμένου θρίλερ.

«Θα γράψεις φαντάζομαι», μου είπε η μητέρα μου καθώς είχα απορροφηθεί στην ανάγνωση των λεπτομερειών του τραγικού δυστυχήματος.

«Για ποιο πράγμα» απάντησα μηχανικά, σαν μην μπορούσα από το σοκ  να αντιληφθώ το προφανές.

Δευτερόλεπτα μετά απάντησα «α.. ναι… όχι, δεν υπάρχει λόγος. Τα χω γράψει τόσες πολλές φορές που δεν έχει νόημα. Ποιος ασχολείται? Σε λίγες μέρες θα έχει ξεχαστεί..»

Η μητέρα μου δε μου χαρίστηκε. Ευτυχώς…

«Εσύ δε μιλάς για την στρεβλή μας νοοτροπία συνεχώς? Τι λογική είναι αυτή? Επειδή κάποιοι δε καταλαβαίνουν,  απαλλάσσεσαι από την ηθική υποχρέωση που ως επιστήμων έχεις να επικοινωνείς με τη κοινωνία? Άλλωστε η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως»?

Με αποστόμωσε.

Με θύμωσε. Ως Έλλην και εγώ δεν ανέχομαι οι άλλοι να έχουν δίκαιο..

Αποφάσισα να πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο.

Με το που κάνω 200 μέτρα, χτυπά το κινητό.

Το σηκώνω και αρχίζω να μιλώ. Δευτερόλεπτα μετά παγώνω και το κλείνω απότομα.

«Δάσκαλε που δίδασκες»!

Κάνω αναστροφή. Ναι, λοιπόν, θα τα γράψω άλλη μια φορά… και ας μην ακούσει κανείς!

Δε πάει άλλο! Καιρός να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη και να πονέσουμε!

Παραδοχή πρώτη: είμαστε ΟΛΟΙ ανομικοί!

Όλοι! Μηδενός εξαιρουμένου! Και σίγουρα και ο γράφων.

Είτε οδηγούμε Porsche είτε «φτιαγμένο» Rallly…

Το φαινόμενο είναι διαταξικό! Είναι το κοινό σημείο αναφοράς μιας παρηκμασμένης κοινωνίας.

Άλλος λιγότερο, άλλο περισσότερο,  ΟΛΟΙ  είμαστε μπολιασμένοι με αυτή τη στρεβλή νοοτροπία που μας μεγαλώνουν από τα γεννοφάσκια  μας!

Ότι ο νόμος είναι εργαλείο καταπίεσης και όχι ελέγχου και κοινωνικής συμμόρφωσης.

Ότι μόνο οι βλάκες (για να μη πω άλλη γνωστή μας λέξη) υπακούν και πως αν θέλουμε να λεγόμαστε «έξυπνοι»  πρέπει να επιδεικνύουμε πονηρία και να του ξεφεύγουμε.

Περιφέρουμε μάλιστα την ανομία μας με ένα απωθητικό κομπασμό και καμάρι ότι δήθεν « του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και στο στρεβλό μας σκεπτικό είμαστε οι σύγχρονοι «Κολοκοτρώνηδες» που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους…

Παραδοχή δεύτερη: Ανομικοί είναι και αυτοί που είναι εντεταλμένοι για την τήρηση των Νόμων.

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Και οι αστυνομικοί είναι κομμάτι της κοινωνίας μας, του συλλογικού μας υποσυνειδήτου. Άρα κουβαλούν και αυτοί τις αμαρτίες όλων μας.

Συγγνώμη κύριοι της Αστυνομίας.  Όσοι με διαβάζουν, γνωρίζουν ότι αγαπώ το Σώμα πολύ και με λυπεί αυτό που γράφω αλλά είπαμε να πούμε αλήθειες. Αυτή η περίεργη «πολιτική ορθότητα» σκεπάζει με ένα σκοτεινό μανδύα την πραγματικότητα και μας αποτρέπει από την μάθηση.

Έχω κάνει δεκάδες συζητήσεις με αστυνομικούς για την εφαρμογή των Νόμων και οι περισσότερες από αυτές καταλήγουν με ατάκες του στυλ «κύριε καθηγητά είστε κολλημένος»  και «εδώ δεν είναι… Αμερική»!

Ρώτησα πολλούς αστυνομικούς από διάφορες υπηρεσίες αν θα επιχειρούσαν να ελέγξουν όχημα που παραβιάζει σοβαρά τον ΚΟΚ ενώ δεν είναι στην αρμοδιότητά τους. Σχεδόν όλες οι απαντήσεις ήταν αρνητικές…

Δε θα ξεχάσω προ ετών ένα ενδεικτικό περιστατικό. Βρέθηκα στο φανάρι πλάι σ ένα περιπολικό. Ο μπροστινός μου μόλις είχε παραβιάσει ερυθρό σηματοδότη. Βάναυσα. Με εγκληματική καθυστέρηση. Αυτό που λέμε «καραμπινάτο κόκκινο». Κατέβασα το παράθυρο και ρώτησα γιατί δε τον ελέγχουν. «Δεν είμαστε της Τροχαίας, κύριε» ήταν η απάντηση. Τους ρώτησα τότε αν ανήκουν στο τμήμα ανθρωποκτονιών. Απορημένοι, απάντησαν αρνητικά. «Τότε αν με δολοφονήσει κάποιος εδώ μπροστά στα μάτια σας, φαντάζομαι δε θα τον συλλάβετε» τους είπα  για να εισπράξω επιθετικά βλέμματα…

Είτε μας αρέσει είτε όχι, το Κράτος είναι ο  μεγαλύτερος παιδαγωγός!

Οτιδήποτε γίνεται ανεκτό ως συμπεριφορά, παγιώνεται και αποκτά χαρακτήρα φυσιολογικού ακόμα και αν είναι παράνομο!

Γι αυτό και πλέον θεωρείται «φυσιολογικό» να μιλά & να στέλνει κανείς μηνύματα στο κινητό εν ώρα οδήγησης, να μπαίνει ανάποδα σε μονόδρομο, να κάνει παράνομη αναστροφή και  ου το καθεξής.

Η συντεταγμένη Πολιτεία ορίζει τα πλαίσια της ανεκτής συμπεριφοράς μέσα στο οποία η κοινωνία λειτουργεί.

Όποιοι έχουν δει Γερμανό τουρίστα να οδηγεί στην Χαλκιδική το καλοκαίρι, αντιλαμβάνονται εύκολα τι εννοώ. Χειρότερος από τον χειρότερο Έλληνα!

Γιατί? Μα διότι μπορεί! Επί το λαϊκότερο «ξέρει ότι τον παίρνει». Στην πατρίδα του «δε τον παίρνει». Απλά και ωραία!

Παραδοχή Τρίτη: Τα αυξημένα πρόστιμα ΔΕΝ συνετίζουν!

Αντιλαμβάνομαι ότι σε τέτοιες στιγμές, αυτή η άποψη είναι δεν είναι δημοφιλής.

Όλοι είναι σοκαρισμένοι και θυμωμένοι τώρα και ο θυμός μας οδηγεί σε επιθυμία για «αίμα».

Αυστηρότερες ποινές, μεγαλύτερα πρόστιμα!

Ο θυμός όμως είναι συναίσθημα και οι αποφάσεις του θυμικού δεν είναι οι σοφότερες. Σε κανένα τομέα.

Έχω αναφέρει πολλές φορές στα άρθρα μου τον Ιταλό φιλόσοφο Cesare Beccaria που θεωρείται ο πατέρας της “θεωρίας της αποτροπής”. Δε θέλω να κουράσω και τα αναφέρω συνοπτικά.

Η θεωρία του συνοψίζεται στο ότι, για να είναι μια ποινή αποτρεπτική, πρέπει να πληρούνται 3 προϋποθέσεις.

Να είναι γρήγορη η βεβαίωση της, να είναι σίγουρη (χωρίς πιθανότητα να μη βεβαιωθεί) και να είναι αυστηρή.

Η αυστηρότητα δεν είναι τυχαία τελευταία.

Η μόνη περίπτωση που η αυστηρότητα είναι αναγκαία είναι εκεί που υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα και μεγάλη οικονομική δύναμη. Μια πολυεθνική δε θα αλλάξει πολιτική με μια ήπια ποινή. Απαιτείται υψηλό πρόστιμο. Όταν μιλάμε όμως για τον μέσο πολίτη, οι 2 πρώτες προϋποθέσεις είναι απείρως πιο σημαντικές.

Το να γνωρίζει κανείς ότι η παράβαση του ΣΙΓΟΥΡΑ θα βεβαιωθεί αποτελεί το ύψιστο κίνητρο για να συμμορφωθεί. Όλοι οι παραβάτες ζυγίζουν προσεκτικά τα δεδομένα πριν την παράβαση. Αν το ρίσκο δεν είναι υπολογισμένο, δε προχωρούν.

Αυτό ισχύει και στο βαρύ έγκλημα αλλά και στην καθημερινή παραβατικότητα.

Το να βεβαιωθεί άμεσα μια παράβαση είναι επίσης σημαντική παράμετρος.

Η ταχύτητα της βεβαίωσης κάνει τον παραβάτη να ταυτίσει την πράξη με την συνέπεια με τρόπο ζωντανό που καταγράφεται έντονα στο υποσυνείδητό του.

Η υπέρμετρη αυστηρότητα το μόνο που κάνει είναι καταστήσει τις ποινές ανεφάρμοστες και τους αστυνομικούς επιρρεπείς στα «παρακάλια» των πολιτών…

Παραδοχή τέταρτη: H εφαρμογή των Νόμων δεν είναι μόνο δουλειά της Αστυνομίας, είναι κυρίως δική μας!

Η ανομία δεν υπάρχει μόνο επειδή την ανέχεται το Κράτος. Υπάρχει και επειδή την ανεχόμαστε εμείς οι πολίτες.

Δεν υπάρχουν αρκετοί αστυνομικοί για να αστυνομεύσουν τον κάθε έναν από μας.

Καιρός να αναπτύξουμε συνείδηση. Καιρός να πάψουμε να ανεχόμαστε ο κάθε ένας μας στον μικρόκοσμο που ζει την ανομία και την  παραβατικότητα.

Την επόμενη φορά που ο/η  φίλος, σύντροφος, πατέρας, μητέρα, συνεργάτης σας παραβιάσει τον Νόμο, συνετίστε τον.

Με ευγένεια. Με ευπρέπεια!

Αλλά κάντε το! Διότι μπορεί να τους σώσετε τη ζωή!

Εγώ υπόσχομαι να μη ξανασηκώσω κινητό όσο οδηγώ.

  Εσείς?

ΨΑΡΑΔΕΣ, ΞΥΛΟΚΟΠΟΙ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ

Μόλις προ ολίγου έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό γνωστό. Πρόκειται για έναν αξιοπρεπέστατο και εργατικό άνθρωπο που ασκεί το επάγγελμα του αλιέως.

Είναι από τους γνωστούς που μένουν αρκετά μακριά και με τους οποίους επικοινωνούμε  για να μάθουμε νέα. Συνήθως δυσάρεστα…

Με αγωνία τον ρώτησα «τί συνέβη? Είσαι καλά»?

«Μια χαρά», μου απάντησε. «Και σύντομα θα είμαι ακόμα καλύτερα αφού θα πάρω και επίδομα! Δε τα έμαθες?»

Είχα αρκετές ώρες διαλέξεων σήμερα και, παρ ότι είμαι φανατικός της ενημέρωσης, δεν είχα προλάβει να μάθω τα τρέχοντα.

Με ενημέρωσε λοιπόν για το καινούριο μαργαριτάρι του κ. Ξυδάκη. Αν δε θυμάστε είναι ο ίδιος κύριος που προ εβδομάδων μας είπε ότι «η δραχμή δεν είναι ταμπού» και πως πρέπει να ξεκινήσουμε τη συζήτηση που θα μας φέρει εκτός ευρώ, με ένα κουρελόχαρτο στα χέρια που θα υποτιμηθεί αμέσως 50-75% και θα κάνει την παρούσα κρίση να μοιάζει με βόλτα στο πάρκο..

Αφού λοιπόν έλυσε τα της οικονομίας με μια δήλωση  (όπως θα έσκιζαν τα μνημόνια με έναν Νόμο και ένα άρθρο) αποφάσισε να διευθετήσει και τα θέματα της αστυνομίας.

Γιατί όχi? ΣΥΡΙΖΑ είμαστε, ό,τι θέλουμε κάνουμε… τα λόγια ως γνωστόν είναι για κατανάλωση… Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός μας ενημέρωσε προχθές ότι το θέμα της ασφάλειας… δεν είναι… επίκαιρο (!!!)

Ακούστε λοιπόν κυρίες και κύριοι της Αστυνομίας:

Μπορεί να θρηνείτε χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο.

Μπορεί να κινδυνεύετε καθημερινά στην υπηρεσία του πολίτη.

Μπορεί να μη σας επιτρέπεται να απεργήσετε.

Μπορεί να παίρνετε πενταροδεκάρες για ένα έργο που αποτελεί θεμέλια λίθο της δημοκρατίας..

Μπορεί, μπορεί…. πολλά μπορεί… άλλα είναι αστείο να θεωρείτε ότι το επάγγελμα σας είναι επικίνδυνο διότι προηγούνται οι.. ψαράδες και οι ξυλοκόποι!

Ναι, κύριοι της ΕΛ.ΑΣ.! Η κοινωνική προσφορά της αστυνομίας μόλις έλαβε τη θέση που της αξίζει από τα πιο αρμόδια κυβερνητικά χείλη!

Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω. Μας έχουν συνηθίσει σε λεκτικά ατοπήματα οι κύριοι της κυβέρνησης αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Είναι δυνατόν ανώτατο στέλεχος της κυβερνητικής πλειοψηφίας , πρώην υπουργός, να  κάνει καφενεϊακού τύπου συγκρίσεις ανάμεσα σε επαγγέλματα? Και εφ όσον αποφάσισε να προχωρήσει, συνέκρινε ελεύθερους επαγγελματίες με κρατικούς λειτουργούς που έχουν δώσει όρκο να προστατεύουν το Σύνταγμα και τους Νόμους?

Είναι δυνατόν να προσβάλει τόσο βάναυσα τις οικογένειες χιλιάδων αστυνομικών που μαυροφορέθηκαν επειδή οι γιοί, οι κόρες, οι μανάδες και οι πατεράδες τους έπεσαν στο καθήκον?

Είναι δυνατόν όλα αυτά να ελέχθησαν σε συνέδριο/ημερίδα της ΠΟΑΣΥ?

Ενημερώνω λοιπόν τον κ. Ξυδάκη- αφού επικαλέστηκε τις ΗΠΑ όπου είχα την τύχη να σπουδάσω- ότι το status του αστυνομικού εκεί είναι ιδιαιτέρως υψηλό.

Παρά τα προβλήματα της εκεί αστυνόμευσης (που έχουν σχέση με το περίπλοκο φυλετικό θέμα) τα όργανα της τάξης θεωρούνται ήρωες της καθημερινότητας και κανείς δεν διανοήθηκε να μην αναγνωρίσει το αυτονόητο. Ότι κάνουν ένα επικίνδυνο και ανθυγιεινό επάγγελμα.

Βέβαια είναι πλέον διαπιστωμένο ότι τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο με το αυτονόητο. Από τις αυταπάτες που παραδέχτηκε ο Πρωθυπουργός στις «μετα-αλήθειες» που κυριαρχούν παγκοσμίως.

Ενημερώνω επίσης ότι σύμφωνα με εκατοντάδες μελέτες στις ΗΠΑ ** οι επιπτώσεις του εργασιακού στρες στον αστυνομικό είναι πολύ μεγαλύτερες από κάθε άλλο επάγγελμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το χαμηλό προσδόκιμο ζωής (που συνδέεται με πολλές νυχτερινές βάρδιες που καταστρέφουν τους βιορυθμούς) τα υψηλά  ποσοστά διαζυγίων, κατάθλιψης που συνδέεται με αυτοκτονίες και αλκοολισμού τα οποία είναι άνω του μέσου όρου στα αστυνομικά Σώματα όλου του κόσμου και συνδέονται άμεσα με τις ιδιαίτερες συνθήκες επικινδυνότητας του αστυνομικού έργου.

Οι αστυνομικοί πληρώνουν βαρύ τίμημα για την ιδιαίτερη φύση του επαγγέλματος που τους φέρνει αντιμέτωπους με άμεσους κινδύνους αλλά και την χειρότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Επιπλέον, αντιμετωπίζουν και την κοινωνική καχυποψία, έναν ακόμα στρεσογόνο παράγοντα. Οι πράξεις (και οι παραλείψεις τους) μπαίνουν στο μικροσκόπιο υπηρεσιακών παραγόντων, δημοσιογράφων και… καφενόβιων που από την άνεση του καναπέ τους αναλύουν αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι αστυνομικοί είναι ο «σάκος του μποξ»
για κοινωνική εκτόνωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχοσωματική τους υγεία.

Επειδή δεν είναι δυνατόν να πιστέψω ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν κοινό νου ώστε να γνωρίζουν όλα αυτά,  αναγκαστικά εξωθούμαι να πιστέψω ότι η ηθική απαξίωση της αστυνομίας είναι αντικειμενικός τους σκοπός.

Δεν είναι δα μυστικό ότι τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη εμφορούνται από αισθήματα μίσους για την αστυνομία. Η ανάληψη της διακυβέρνησης μπορεί να μετρίασε το λεκτικό τους μένος, αλλά 2 χρόνια εξουσίας δεν είναι δυνατόν να εξαλείψουν βαθιά ριζωμένες πολιτικές απόψεις που σφυρηλατήθηκαν σε κομμουνιστικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του 70.

Η απέχθεια για κάθε τι που σχετίζεται με Νόμο και Τάξη είναι εμφανής  σε κάθε τους λόγο και κάθε τους κίνηση παρά τις απόπειρες να κρυφτούν.

Αντιμετωπίζουν την Αστυνομία ως «αναγκαίο κακό» στην καλύτερη περίπτωση και δε χάνουν ευκαιρία να θυμίσουν τα ρόλο της αστυνομίας επί χούντας (!!!) και να ξεθάψουν προ-μεταπολιτευτικά στερεότυπα που ξέρουν ότι έχουν απήχηση στο θυμικό μερίδας του λαού μας.

Με συνέπεια και πάθος πέρασαν από τις προεκλογικές άναρθρες κραυγές περί αφοπλισμού της αστυνομίας, σε διαταγές για παθητικό ρόλο και τώρα σε θέατρο του παραλόγου περί…. ψαράδων και ξυλοκόπων.

Αφού λοιπόν κανένας κυβερνητικός δε το κάνει, ας το κάνει ένας απλός και ταπεινός εγκληματολόγος.

Θα ζητήσω εγώ συγγνώμη.

Από τις χαροκαμένες οικογένειες χιλιάδων αστυνομικών που έπεσαν πραγματικά υπέρ πατρίδος.

Από τα παιδιά τους που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα ή μητέρα.

Από τις ζωές που ποτέ δεν έζησαν δίπλα στους οικείους τους επειδή προστάτευαν την κοινωνία.

Συγγνώμη επίσης από την  λογική που έχει κακοποιηθεί στην χώρα που την γέννησε!

Είθε η πολιτεία σύντομα να κατανοήσει το αυτονόητο.

Χωρίς πινακίδες, χωρίς δικαιολογία.

Έξι. (6)

Σήμερα μόνο.

Σε μια διαδρομή που κράτησε λιγότερο από μια ώρα.

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ ξανά με τα κακώς κείμενα της χώρας και την προβληματική μας νοοτροπία.

Κούρασα τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό μου.

Αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα «δε μ αφήνει να αγιάσω».

Έξι λοιπόν. Έξι αυτοκίνητα παρατήρησα εγώ μόνο σήμερα να κινούνται χωρίς πινακίδες. Και αφού τα παρατήρησα εγώ, σίγουρα τα εκπαιδευμένα μάτια των αστυνομικών μας τα παρατήρησαν επίσης.

Ακόμα θυμάμαι τη κουβέντα που είχα κάνει με ανώτερο αστυνομικό στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των εκεί σπουδών μου.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για την έννομη τάξη από ένα όχημα που κινείται χωρίς πινακίδες», μου είχε πει.

Ζήτησα να το αιτιολογήσει.

Κατ αρχήν, απαξιώνει τα σώματα ασφαλείας.  «Είναι σαν να μας χλευάζει και να μας φτύνει στο πρόσωπο», είπε χαρακτηριστικά. Όντως, η προκλητική περιφρόνηση των νόμων, είναι η γενεσιουργός αιτία της  ανομίας σε όλα τα επίπεδα.

Ο συμβολισμός είναι πολύ έντονος. Ο οδηγός θέτει τον εαυτό του υπεράνω των συμπολιτών του. Διεκδικεί το δικαίωμα να αυθαιρετεί και να επιβάλλεται.  Κυκλοφορεί με τη «μαγκιά» μιας ιδιότυπης κοινωνικής ανωτερότητας την οποία με τρόπο αυθάδη επιδεικνύει στους λιγότερο «μάγκες» συνανθρώπους του.

Και όχι μόνο.

Όχημα χωρίς πινακίδες είναι εξ ορισμού ύποπτο για τέλεση εγκληματικών πράξεων.  Οι επιβαίνοντες μπορεί να είναι κακοποιοί που έχουν διαπράξει ή πρόκειται άμεσα να διαπράξουν αδίκημα. Μπορεί να είναι φυγόποινοι, απαγωγείς, άτομα που βρίσκονται σε «βαθιά» παρανομία και κινούνται στον υπόκοσμο.

Τις προάλλες βρέθηκα σε παρέα αστυνομικών. Προσπάθησα να παραμείνω σιωπηλός για το θέμα που με απασχολούσε.

Οι συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων είναι ευχάριστες και χαλαρώνουν. Αλλά κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του…

«Πείτε μου κάτι ρε παιδιά. Γιατί κυκλοφορούν τόσα οχήματα χωρίς πινακίδες χωρίς να τα ελέγχετε»?

Όλοι άφησαν κάτω τα πιρούνια. Πάλι έγινα ο «σπαστικός» της παρέας. Θεωρώ όμως ότι άξιζε…

Η πρώτη τους απάντηση ήταν – τι άλλο- μια δικαιολογία. Το εθνικό μας σπορ…

«Δάσκαλε, τόσα άλλα αδικήματα έχουμε να αστυνομεύσουμε, αυτό σε πείραξε»?

Είναι ενδιαφέρον το ότι και οι αστυνομικοί χρησιμοποιούν ίδιου τύπου δικαιολογίες με τους πολίτες τους οποίους ελέγχουν. Η ανωτέρω δικαιολογία είναι παρόμοια με αυτή που λέει ο μέσος πολίτης όταν του δίνουν κλήση. «Με μένα ασχολείστε? Δε πάτε να πιάσετε κανέναν έμπορο ναρκωτικών»?

Το προσπερνώ και προσπαθώ να εξηγήσω ότι υπάρχουν αδικήματα ιδιαίτερου συμβολισμού που διαμορφώνουν συνειδήσεις. Ένα από αυτά είναι η ελεύθερη κυκλοφορία οχημάτων χωρίς πινακίδες. Όσο το φαινόμενο συνεχίζεται, τόσο δυναμώνει το κοινωνικό αίσθημα περιφρόνησης και απαξίωσης προς τα Σώματα ασφαλείας.

Ας μη λησμονούμε ότι το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος «παιδαγωγός».

Αφού συνεχίσαμε σ αυτό το μοτίβο για λίγο, κάποιος τόλμησε να αρθρώσει λόγο και να αποκαλύψει την πραγματική αιτία ύπαρξης του φαινομένου.

«Δάσκαλε, αν κάναμε αυτό που λες, όλη μέρα θα ήμασταν στο αυτόφωρο. Δε μας πληρώνουν αρκετά για κάτι τετοιο».

Απόρησα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η αυτόφωρη διαδικασία είναι ενοχλητική και χρονοβόρα για έναν αστυνομικό. Είναι όμως κομμάτι της δουλειάς του.

Τους είπα λοιπόν ότι αυτό προφανώς δεν αποτελεί σοβαρό λόγο για να μη γίνονται έλεγχοι, αλλά μια αστεία δικαιολογία που για μια ακόμα φορά καταδεικνύει το -εφηβικού τύπου- θυμικό μας.

Έφερα τον εαυτό μου ως παράδειγμα.  Ως καθηγητής που έχει αφιερώσει 12 χρόνια από της ζωή του σε σπουδές,  ασχολούμαι και με καθήκοντα που είναι ενοχλητικά ή χρονοβόρα, όπως το να «βγάζω τα μάτια μου» για να διαβάσω έναν κακό γραφικό χαρακτήρα ή να καταλάβω τι μπορεί να εννοεί στο γραπτό του ένας φοιτητής που μάλλον δε πρόσεχε και τόσο στις παραδόσεις.

Επίσης είμαι διαθέσιμος στους φοιτητές μου εκτός ωραρίου αφιερώνοντας χρόνο από τη προσωπική μου ζωή.

Ενοχλητικό? Ναι. Είναι όμως το ΚΑΘΗΚΟΝ μου!

Ξεκίνησα λοιπόν τη «διάλεξη» για το πώς είναι παιδιάστικη συμπεριφορά το να επινοούμε δικαιολογίες για να μη κάνουμε τη δουλειά μας.

Κάθε εργασία έχει πτυχές βαρετές, ενοχλητικές και χρονοβόρες.

Τις περισσότερες φορές αυτές οι πτυχές είναι και οι πιο σημαντικές για την εύρυθμη λειτουργία μιας υπηρεσίας ή ενός οργανισμού.

Δυστυχώς η αίσθηση του καθήκοντος υποχωρεί σταθερά όσο αυξάνεται ο κυνισμός και η ωφελιμιστική προσέγγιση του «τι θα πάρω».

Οσοι επιλέγουν να γίνουν αστυνομικοί, γνωρίζουν εξ αρχής ότι ποτέ δε θα γίνουν πλούσιοι. Επιλέγουν όμως να κάνουν αυτή τη δουλεια εμφορούμενοι από υψηλό αίσθημα ευθύνης και κοινωνικής προσφοράς. Εκτός από τις υλικές απολαβές υπάρχουν και οι ηθικές. Θεωρώ λοιπόν αδιανόητο ενας  πρώτης γραμμής λειτουργός του Κράτους όπως ο αστυνομικός να θέτει τις απολαβές ως κορυφαίο κίνητρο για να αποδώσει και να κάνει τα αναμενόμενα.

Ως προς το θέμα μας, έκλεισα τη κουβέντα με την παρατήρηση ότι υπάρχουν 1000 λόγοι για να μη κάνεις τη δουλειά σου και ένας μόνο για να την κάνεις.

Η συνείδηση σου.

Σε αυτή τη χώρα κάποτε δεν ήταν ανάγκη να υπάρχει επαγγελματισμός διότι υπήρχε το φιλότιμο ως κοινωνικός αυτοματισμός.

Όποιος δεν έκανε όσα όφειλε ένιωθε τη κοινωνική κατακραυγή και έφτανε σε σημείο να μη μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο. Πλέον αυτή η κοινωνική πίεση δεν υπάρχει.

Είχα χαλάσει το κλίμα της παρέας, ήταν φανερό. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των φίλων αστυνομικών είχαν σκοτεινιάσει. Σήκωσα το ποτήρι μου «στην υγειά της αστυνομίας». ‘Έτσι και αλλιώς, παρά τις διαφορετικές μας απόψεις, η αγάπη γι αυτήν μας ενώνει…