Υπερασπιστές της βίας, ενωθείτε!

Σε πρόσφατο άρθρο μου για τη βία, είχα αναφέρει πως δε μπορεί να υπάρξει και να εδραιωθεί αν δεν βρει πρόσφορο έδαφος. Αν δεν υπάρχει σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που θεωρεί ότι είναι αποδεκτή επιλογή και μέσο «αντίστασης» απέναντι σε όποιον ή οτιδήποτε θεωρούμε ότι μας καταπιέζει. Μέσα στα πολύ θετικά σχόλια που εισέπραξα υπήρξαν και αντίθετες (καλοδεχούμενες) φωνές που παρατήρησαν ότι δεν υπάρχει κοινωνική αποδοχή της βίας και πως πολλοί αντιδρούν. Απάντησα ότι κοινωνικές αντιδράσεις εναντίον της βίας δεν βλέπω πουθενά (παρά μόνο κοινότοπες, χλιαρές και «πολιτικώς ορθές» δηλώσεις) και πως ακόμα και αν η πλειοψηφία είναι εναντίον, παραμένει σιωπηλή άρα ανύπαρκτη.

Το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο και έχει ως ορμητήριο το εφηβικό, ανώριμο και πρωτόγονο θυμικό μας.  Αρκεί να θυμηθούμε πόσοι έλεγαν «καλά να πάθουν» για τα θύματα της 11^ης Σεπτεμβρίου. Πόσοι συμψήφιζαν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με τα αθώα θύματα των Δίδυμων Πύργων. Πόσοι υποκριτικά έλεγαν «λυπηρό είναι …ΑΛΛΑ….» και ακολουθούσε πλήρης υπεράσπιση των τρομοκρατών. Θυμάμαι πώς τότε είχα μόλις επιστρέψει απ τις ΗΠΑ όπου σπούδαζα και με το που τολμούσα να ψελλίσω κάτι αμέσως δεχόμουν επίθεση ως …πράκτορας (!) της Αμερικάνικης Πρεσβείας ή οπαδός του…. διεθνούς Σιωνισμού!  Είμαι βέβαιος πως κάποιοι από εσάς γελάτε αλλά δυστυχώς και το γέλιο μας απέναντι στις γελοιότητες δείχνει ανοχή…

Θυμάμαι επίσης πόσοι έλεγαν το κυνικό και απάνθρωπο «καλά του έκαναν» κάθε φορά που είχαμε ένα θύμα της 17 Νοέμβρη. Στα καφενεία της εποχής, γινόντουσαν ενδελεχείς αναλύσεις σχετικά με το παρελθόν του θύματος και τα …πορίσματα ενοχής ήταν σχεδόν καθολικά! «Μασόνος», «πλουτοκράτης», «τραπεζίτης» ήταν οι «κατηγορίες» αυτών των ιδιότυπων λαϊκών δικαστηρίων που νομιμοποιούσαν εκτελέσεις και απέδιδαν ιδιότητες Ιαβέρη στους δολοφόνους που εν μια νυκτί γίνονταν  λαϊκοί ήρωες.

Δεν άργησε αυτή η κοινωνική επιταγή να βρει τους πολιτικούς της εκφραστές. Δεν είναι μυστικό ότι οι σημερινοί κυβερνώντες ήταν πρωτοπόροι στην ρητορική μίσους στα αντιπολιτευτικά τους χρόνια. Κάθε βίαιη πράξη βαφτιζόταν «δικαιολογημένη αντίδραση του καταπιεσμένου λαού». Κάθε ξυλοδαρμός πολιτικού «λαϊκό ξέσπασμα». Κάθε παρανομία «πράξη αντίστασης». Αν ανατρέξει κανείς στις αναρτήσεις κυβερνητικών στελεχών όταν ήταν στην αντιπολίτευση θα ανατριχιάσει από την κυνική και απροκάλυπτη υπεράσπιση της βίας ως μέσο πολιτικής αλλαγής. Σημαίνον  στέλεχος και πρώην υπουργός της συγκυβέρνησης αναφέρει πως «μόνο η βία θα μας σώσει» και θεωρεί πως «λάθος άτομα σκότωνε η 17 Ν» (!) εννοώντας πως ο Λουκάς Παπαδήμος ( τον οποίο σε ανάρτηση του λίγο πριν καθύβριζε αισχρά) θα έπρεπε να είναι ανάμεσα σε αυτούς!

«Βία στη βία της εξουσίας» ακούγαμε (και ακούμε) συνεχώς. Οι σημερινοί κυβερνώντες μας έλεγαν ότι βρισκόμαστε «υπό κατοχή» και πρέπει να αντιδράσουμε «δυναμικά». Όταν υπεύθυνοι (?) πολιτικοί ταγοί ξεστομίζουν τέτοιες εκφράσεις , αυτομάτως παρέχουν νομιμοποιητικό πλαίσιο στον μέσο πολίτη να συμπεριφερθεί με λογική «αντάρτη» που πολεμάει στρατό κατοχής. Κάθε μορφή βίας θεωρείται θεμιτή. Απ το να μη πληρώνεις διόδια μέχρι να δέρνεις πολιτικά στελέχη. Όλα «παίζουν» σε μια αρένα Ρωμαϊκού τύπου όπου ο πιο σκληρός κερδίζει και οι αντίπαλοι του δεν ηττώνται απλώς αλλά εξαϋλώνονται.

Το χω ξαναγράψει και συνεχίζω. Η βία μας αρέσει! Όσο σκληρό και αν ακούγεται! Στον παράξενο και στρεβλό αξιακό μας κώδικα η βίαιη συμπεριφορά καταδεικνύει «τόλμη», «ανδρεία», «μαχητικότητα». Όποιος δεν αντιδρά βίαια, είναι πιόνι του συστήματος, συμβιβασμένος και άξιος της μοίρας του.

Απέναντι στους Νόμους και στο Πολίτευμα, αντιδρούμε απαξιωτικά σαν να πρόκειται για συνθήκες που μας έχουν επιβληθεί και έχουμε «χρέος» να τις εξοβελίσουμε. Κάθε φορά που μιλάω στους φοιτητές μου για την Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία και τα πλαίσια (ναι, υπάρχουν και αυτά) που λειτουργεί, ακούω μετά λύπης μου καφενεϊακού τύπου σχόλια όπως «δάσκαλε τι μας λες, ποια δημοκρατία? Μας καταπιέζουν και πρέπει να τους τσακίσουμε»! Όταν ρωτώ «ποιοι σας καταπιέζουν, γιατί σας καταπιέζουν και πώς ακριβώς σκοπεύετε να τους τσακίσετε» απαντούν «όλοι, επειδή μας μισούν, και θα τους τσακίσουμε με οποιοδήποτε τρόπο»! Όλοι εναντίον όλων, χωρίς λογική και με διάθεση να γίνουν «όλα κούγκι» όπως έλεγαν κάποια κυβερνητικά στελέχη. Γιούρια με το γιαταγάνι στο χέρι και όποιος μείνει όρθιος επιβάλλεται!

Ιδού το αυγό του φιδιού! Νέα παιδιά, μπολιασμένα με μίσος έτοιμα να γίνουν πρόθυμα εργαλεία βίας. Νεανικές ψυχές με απόλυτη περιφρόνηση για το Νόμο καθοδηγούμενες από ένα θυμικό που απλώς θέλει να καταστρέψει κάθε τι αντίθετο.

Ας πούμε όμως πώς δεν είναι όλοι έτσι. Ας το ελπίσουμε να μην είναι… Έστω ότι ένα παιδί αντιλαμβάνεται πώς λειτουργεί η συντεταγμένη πολιτεία, το κράτος και οι νόμοι. Πού θα βρει συμπαράσταση στις σκέψεις του? Ας σκεφτούμε σε ποιό κοινωνικό πλαίσιο κινείται. Οι δάσκαλοι του θεωρούν ότι μπορείς να ασκήσεις «βία στη βία της εξουσίας» επειδή τους έκοψαν τον μισθό. Οι γονείς του θεωρούν ότι πρέπει «να βάλουμε τους 300 της βουλής σε ένα καράβι και να το βουλιάξουμε γιατί μας πρόδωσαν»!

(Προσέξτε: όχι να τους αλλάξουμε φέρνοντας καλύτερους αλλά να τους πνίξουμε!) Οι φίλοι του  παρακολουθούν την πλειοδοσία κυνισμού και προτροπής σε βία από πολλά πολιτικά στελέχη και διαμορφώνουν τις πεποιθήσεις τους βάσει αυτών. Πώς μπορεί λοιπόν ο οποιοσδήποτε να βαδίσει κόντρα στο ρεύμα των καιρών?

Μοιραία θα αφομοιωθεί από την κυρίαρχη τάση!

Δεν έχω κάτι να προτείνω κλείνοντας. Έχω πολλάκις γράψει ότι το μόνο που μας απομένει είναι να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να αλλάξουμε την στρεβλή εικόνα που θα αντικρύσουμε. Δεν ελπίζω σε κάτι τέτοιο διότι είναι επίπονο και δε μας αρέσουν τα δύσκολα. Είναι ευκολότερο να κατασκευάζουμε εχθρούς και να κατηγορούμε εκείνους για τα δεινά μας.

Θα πω απλώς ότι ναι, παντού στον κόσμο υπάρχει βία και σε πολλές χώρες περισσότερη από την δική μας. Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο όμως δεν υπάρχει αυτή η ανοχή (αποδοχή) που δείχνουμε εμείς! Παντού η βία αντιμετωπίζεται ως στρέβλωση και την πολεμούν. Εμείς κάνουμε τους υπερασπιστές της Υπουργούς….

Ο σπιτονοικοκύρης απουσιάζει! Μην ενοχλείτε!

    Absentee landlord! ( σπιτονοικοκύρης που απουσιάζει-αδιαφορεί)

Ακόμα θυμάμαι πόσο παράξενα ήχησε στ αφτιά μου αυτός ο όρος που χρησιμοποιήσει καθηγητής μου της εγκληματολογίας στις ΗΠΑ. Προσπαθούσε να μας εξηγήσει την θεωρία του «Σπασμένου Παραθύρου» των  Wilson & Kelling και θεώρησε ότι αυτός ο όρος περιγράφει καλύτερα το συμπέρασμα. Για τους μη μυημένους, αναφέρω εν τάχει την ουσία της θεωρίας που περιγράφει με υποδειγματικό τρόπο την κοινωνική παρακμή.

Με τρόπο ευφυή οι ανωτέρω διάσημοι εγκληματολόγοι χρησιμοποίησαν την αλληγορία ενός σπασμένου παραθύρου για να καταδείξουν τον φαινομενικά «ήσυχο» αλλά τόσο ολισθηρό τρόπο με τον οποίο πολλές γειτονιές πέφτουν στην ανομία ή και στην εγκληματικότητα αν κανείς δεν ασχολείται με την επιτήρηση και την ευταξία.

Αν ένα παράθυρο ενός γραφείου ή ενός εργοστασίου σπάσει, οι περαστικοί θα θεωρήσουν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ή κανείς δεν επιτηρεί τον χώρο. Με το πέρασμα του χρόνου, κάποιοι θα αρχίσουν να πετούν πέτρες στα υπόλοιπα παράθυρα (εφ όσον είναι δεδομένο ότι κανείς δεν θα αντιδράσει) και σε λίγο καιρό όλα τα παράθυρα θα είναι σπασμένα. Οι περαστικοί λοιπόν σύντομα θα υποθέσουν ότι, όχι μόνο κανείς δεν επιτηρεί το συγκεκριμένο κτήριο, άλλα κανείς δεν ελέγχει και δεν ασχολείται με την γειτονιά. Σε μια γειτονιά λοιπόν που δεν επιτηρείται, μόνο οι εγκληματίες, οι τυχοδιώκτες και εν γένει το περιθώριο έχει θέση, άρα οι κάτοικοι της περιοχής θα αρχίσουν να μετακομίζουν και θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο σε αυτούς που εικάζουν ότι κυριαρχούν. Το συμπέρασμα  ήταν ότι μικρές πράξεις ανομίας, οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερες και νομοτελειακά στην πλήρη ανομία. Είναι σαν να απουσιάζει ο «ιδιοκτήτης» και να αλωνίζουν τα τρωκτικά!

Σας θυμίζει κάτι αυτό? Στην θέση του «γραφείου» βάλτε την Αθήνα μας και στην θέση του πρώτου «σπασμένου παραθύρου», τις πρώτες πράξεις κοινωνικής ανομίας που έκαναν την εμφάνιση τους πριν από πολλά χρόνια και κορυφώνονται αυτές τις μέρες με ένα ξέσπασμα βίας υπό την ανοχή (συνενοχή) της αδιάφορης κυβέρνησης που προκλητικά αρνείται να αντιμετωπίσει τους χθεσινούς της συντρόφους. Αλλά και εμείς οι υπόλοιποι έχουμε την ευθύνη μας. Μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, υπέστημεν  έναν κοινωνικό μιθριδατισμό. Παίρναμε μικρές δόσεις δηλητηρίου (βίας και ανομίας) ώσπου κάποια στιγμή έπαψε να μας νοιάζει.  Η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας που κουνάει το κεφάλι και αναρωτιέται «πότε θα μπει τάξη» έδειξε απίστευτη ανοχή στα ξεσπάσματα βίας επιδεικνύοντας έναν ιδιότυπο «ανθρωπισμό» απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την ευνομία.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι όροι που χρησιμοποιούμε όλοι (κοινωνία, ΜΜΕ, κυβέρνηση) για να περιγράψουμε κακοποιούς που διαλύουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ας τους αναλύσουμε εν τάχει:

«Αντιεξουσιαστες»! Πόσο στρεβλός χαρακτηρισμός που εξωραΐζει εγκληματικές πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου! Στο μυαλό του μέσου Έλληνα, η εξουσία είναι κάτι διαβολικό. Δε σημαίνει μια αναγκαία λειτουργία του πολιτεύματος για να κυβερνηθεί μια χώρα. Σημαίνει καταπίεση, υποταγή και ως γνωστόν… του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει… εκτός αν την ασκεί ο ίδιος που τοτε αμέσως βαπτίζεται «αναγκαία συνθήκη»… Αφού λοιπόν η εξουσία είναι κάτι «κακό» όποιος αγωνίζεται εναντίον της αυτομάτως αναβαπτίζεται σε υπέρμαχο του λαού! Καίει? Κανένα πρόβλημα… κι αν κάψει και 2-3 υπαλλήλους τράπεζας, μικρό το κακό… Ο αντιεξουσιαστής έχει ..ηθικό πλεονέκτημα! Όποιος τολμήσει να αρθρώσει αντίθετο λόγο είναι φασίστας και το ζήτημα τελειώνει εδώ.

«Νεαροί»! Η νεότητα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο είναι ταυτισμένη με την αγνότητα, άρα εφ όσον οι μπαχαλάκηδες είναι νεαροί σε ηλικία, σίγουρα έχουν… αγνά κίνητρα. Υπάρχουν χιλιάδες «νεαροί» γύρω μας που δουλεύουν 2 δουλειές, που ξυπνάνε χαράματα για να πάνε σε Πανεπιστήμια, εργοστάσια, γραφεία, που κυνηγούν το μεροκάματο με αξιοπρέπεια και δουλειά χωρίς να ασχημονούν και να καταστρέφουν. Αυτοί φυσικά δε παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον. Κανείς δεν τους εκπροσωπεί, κανείς δε τους προβάλει.. Υπάρχουν «νεαροί» που μέσα στη κρίση έμειναν άνεργοι και γυρνούν όλη μέρα με ένα βιογραφικό στο χέρι χτυπώντας πόρτες για να ζήσουν. Αυτοί όμως είναι οι «συμβιβασμένοι» , τα «κορόιδα» που προτιμούν το μεροκάματο από τις ασχημίες. Μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει ο αξιακός μας κώδικας…

Το κερασάκι στην «τούρτα» που λέγεται Ελλάδα είναι η κυβέρνηση ιδεοληπτικών που εκλέξαμε 2 φορές (και η κοροϊδία του δημοψηφίσματος bonus). Γνωρίζαμε εκ των προτέρων την απέχθειά της για τα Σώματα ασφαλείας. Γνωρίζαμε τις …πρωτοποριακές θέσεις των Στελεχών της περι.. αφοπλισμού (τα θυμάστε?) της αστυνομίας προεκλογικά. Γνωρίζαμε και επιλέξαμε αυτούς διότι «δεν έχουμε κάτι να χάσουμε» (το θυμάστε?) Γνωρίζαμε ότι όπως θα έσκιζαν τα μνημόνια με έναν Νόμο και ένα άρθρο έτσι θα έβαζαν και τάξη στα Εξάρχεια. Το 2015 θυμάμαι πολλούς να λένε ότι «δικοί τους άνθρωποι είναι, αυτοί μπορούν να τους ελέγξουν» (!) Το αποτέλεσμα ηταν η αυτονομία του «Εξαρχιστάν» και η επέκταση της ανομίας σε ολο το κέντρο της Αθήνας.

Σκόπευα να κλείσω με την επίκληση να επικρατήσει η λογική στις επιλογές μας. Άλλωστε – διάολε- είμαστε η χώρα που την γέννησε! Αλλά όπως συνέβη με όλες τις αρχαιοελληνικές δημιουργίες (Δημοκρατία, διατροφή, δικαιοσύνη) ήμασταν και οι πρώτοι που τις εγκαταλείψαμε.

Θα ευχηθώ απλώς να δεήσουμε να απαλλαγούμε από το έντονο θυμικό μας που μας υπαγορεύει ακραίες συναισθηματικές επιλογές όταν πρέπει να επικρατήσει η σύνεση και η λογική.

Αλλιώς είμαστε όλοι absentee landlords και οι ευθύνες είναι αποκλειστικά δικές μας…

ΒΙΑ: ΓΙΑΤΙ... ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ!

Καμία διάθεση δεν είχα να ασχοληθώ με το χθεσινό περιστατικό ντροπής στο Κοινοβούλιο. Έχω αρθρογραφήσει εκτενώς για την Βία στην Ελλάδα, για την κοινωνική αποδοχή που απολαμβάνει λόγω του ανομικού μας θυμικού.  Μέχρι και τον Durkheim- Θεός σχωρέστον-  είχα ανακατέψει σε μια προσπάθεια εξήγησης της ανομίας μας! Θεώρησα πως το καθήκον μου ως κοινωνικός επιστήμονας το έκανα…

Μέχρι που χθες το απόγευμα επιστρέφοντας από μια υποχρέωση έγινα μάρτυρας μιας σκηνής που με προβλημάτισε. Γυναίκα οδηγός μπροστά μου προσπαθούσε να παρκάρει. Δυσκολευόταν. Όχι λογω κάποιας ανικανότητας με την οποία η στερεοτυπική προσέγγιση χαρακτηρίζει τις γυναίκες οδηγούς. Ο διαθέσιμος χώρος ήταν μικρός και η προσπάθεια οριακή. Κατά τη διάρκεια της, πλήθος οδηγών από πίσω μου επιδίδονταν σε ένα ιδιαίτερο ευχολόγιο. Μεταξύ άλλων, ευχήθηκαν να πάθει καρκίνο όλη της η οικογένεια, να αναγκαστεί να εκπορνευτεί για τα προς το ζην και ο επόμενος ερωτικός της σύντροφος να της μεταδώσει αφροδίσια νοσήματα…! Το κερασάκι στη τούρτα ήταν η ατάκα μοτοσικλετιστή ο οποίος έσκυψε στο παράθυρο της άτυχης οδηγού και την «αποτελείωσε» με ένα μεγαλοπρεπές «Ψόφα»!

Ξεκαθαρίζω ότι δεν ανήκω στη κατηγορία όσων σοκάρονται εύκολα. Ούτε από ύβρεις ούτε από πράξεις. Αντικρίζοντας όμως τα δάκρυα στο πρόσωπο της νεαρής οδηγού από την θρασύδειλη και άδικη επίθεση που δέχτηκε, σκέφτηκα τα κροκοδείλια δάκρυα που όλοι μας κλαίμε κάθε φορά που κάποιος τραμπούκος ασχημονεί.

Καταδικάζουμε, αγανακτούμε μέχρι που στο επόμενο λεπτό θα συμπεριφερθούμε αναλόγως. Κάτι σαν τα Τροχαία δυστυχήματα τα οποία καταδικάζουμε ενώ όλοι μας οδηγούμε απαράδεκτα.

Παραδοχή πρώτη: Η βία  μας αρέσει γι αυτό  συνεχίζεται παρά τις λεκτικές καταδίκες. Ως κοινωνία παρουσιάζουμε μια ιδιαίτερη κοινωνική υστέρηση. Είμαστε λαός που άγεται και φέρεται από το θυμικό του, ως εκ τούτου στον αξιακό μας κώδικα το δίκαιο το έχει όποιος φωνάξει περισσότερο. Η συναισθηματικές εκρήξεις, η αγανάκτηση και ο θυμός είναι αποδεκτά μέσα επίλυσης διαφορών στη κοινωνία μας. Οι νόμοι, οι κανόνες και τα πλαίσια συμπεριφοράς στο συλλογικό μας υποσυνείδητο είναι «ψευτοπολιτισμοί» τους οποίους μας επέβαλλαν οι «κουτόφραγκοι» και υπάρχουν μόνο για να δίνουν προς τους έξω την εντύπωση ότι είμαστε πολιτισμένος λαός. Για τον μέσο Έλληνα, η αρχέγονη μυϊκή δύναμη είναι το υπέρτατο μέσο επίλυσης διαφορών. Προέκταση αυτής της λογικής, είναι η πλήρης κοινωνική αποδοχή που απολαμβάνουν οι οικονομικά ισχυροί. Ενώ στα καφενεία όλοι τους καθυβρίζουν, επί της ουσίας νιώθουν δέος μπροστά στη δύναμή τους και σιωπηλά θαυμάζουν τις πρακτικές τους.  Μη ξεχνάμε ότι οι πελατειακές σχέσεις σ αυτή τη χώρα έχουν ένα ισχυρό κοινωνικό υπόβαθρο. Το να γνωρίζεις έναν πολιτικό, σε φέρνει σε θέση ισχύος, την οποία εξασκείς βάναυσα πάνω στον συμπολίτη σου διορίζοντας το παιδί σου εις βάρος του δικού του. Πρακτική που δημόσια καταγγέλλουμε, επί της ουσίας όμως επικροτούμε γι αυτό και συνεχίζεται.  Όποιος καταφέρνει και επιβάλλεται στο κοινωνικό σύνολο είναι «καταφερτζής», «μάγκας», «άρχοντας» (δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιούμε τιμητικούς χαρακτηρισμούς για να περιγράψουμε παράνομες ενέργειες). Όπως «μάγκας» ήταν αυτός που έκλεβε την εφορία ή διόριζε και τα 3 του παιδιά στο Δημόσιο. «Αφού μπορεί, καλά κάνει» ήταν η μόνιμη επωδός που ακούγαμε πριν την κρίση…

Ας είμαστε, για μία έστω φορά, ειλικρινείς: Είμαστε λαός εξουσιομανών και μπροστά στην επιθυμία μας για οποιουδήποτε είδους εξουσία (στον δρόμο, στον αθλητισμό, στη Βουλή) δεν έχουμε κανενός είδους φρένο. Η επιβολή της δικής μας «αλήθειας» αγιάζει τα μέσα. Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας. Και αν είσαι εναντίον μας, δε θα υπάρχεις. Μη ξεχνάμε πόσοι συμπολίτες μας που δημοσίως καταδίκασαν τον Κασιδιάρη, στις παρέες τους  είπαν «καλά του έκανε»…

Παραδοχή δεύτερη: Τίποτα δε πρόκειται να αλλάξει αν δεν αναθεωρήσουμε τια αξίες που διέπουν τον κοινωνικό μας βίο. Έχω αναφέρει πολλάκις τον περίφημο «καθρέφτη» τον οποίον αποφεύγουμε να κοιτάξουμε και επιλέγουμε τον δρόμο της μετάθεσης ευθυνών. Μακάρι να υπήρχε άλλος τρόπος (και εγώ Έλληνας είμαι και μ αρέσει το εύκολο…) αλλά δεν υπάρχει. Η αλλαγή έρχεται παρέα με τον πόνο. Όπως για να αλλάξεις το σώμα σου πρέπει να πονέσεις σ ένα γυμναστήριο, το ίδιο και περισσότερο πρέπει να πονέσεις για να μεταβάλεις αξίες, πρακτικές και ήθος. Η υποκρισία της διγλωσσίας (δημοσίως καταδικάζουμε, ιδιωτικώς επαινούμε) είναι δείγμα κοινωνικής υπανάπτυξης και σκοταδισμού.

Η βία που ευαγγελίζεται η Χρυσή Αυγή δε θα είχε καμία τύχη αν δεν ετύγχανε κοινωνικής αποδοχής. Η κοινωνίας δεν είναι «αθώα του αίματος». Υποστηρίζει συγκεκριμένες πρακτικές και εμμέσως δίνει την συναίνεση της στην διαιώνιση τους.

Κλείνω με κάτι που έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου επί του θέματος. Αν δε πάψουμε όλοι μας – στον μικρόκοσμό του ο καθένας- να ανεχόμαστε τη βία (λεκτική ή σωματική) ως μέσο επίλυσης διαφορών, τίποτα δε θα αλλάξει και θα αναρωτιόμαστε εις το διηνεκές «γιατί δεν αλλάζει αυτή η χώρα». Ας πάψουμε να ανεχόμαστε τη βία στα φανάρια για μια προτεραιότητα, τη βία στα πανεπιστήμια, τη βία στα γήπεδα, τη βία στη Βουλή.

Όλες οι μορφές βίας συνδέονται και έχουν ένα κοινό. Την κοινωνική αποδοχή. Αν τους την στερήσουμε, ίσως ζήσουμε σε μια διαφορετική κοινωνία.

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Σοκαρισμένη για μια ακόμα φορά η κοινωνία παρακολούθησε την κινηματογραφικού τύπου μαφιόζικη εκτέλεση χθες στα Γλυκά Νερά. Ο κυνισμός των- προφανώς- επαγγελματιών εκτελεστών καθώς και το ότι επέλεξαν ένα σχολείο για εκτελέσουν το συμβόλαιο θανάτου, χτύπησε στο μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας και ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της. Στη ψυχή και στον αξιακό κώδικα του μέσου ανθρώπου, ο σχολικός χώρος είναι ταυτόσημος με την αθωότητα. Ως εκ τούτου, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ ποινικών που, σε άλλη περίπτωση θα είχε περάσει στα «ψιλά» των εφημερίδων, έγινε πρώτο θέμα.

Αν ούτε ο σχολικός χώρος δεν αποτελεί «άβατο» τέλεσης εγκληματικών πράξεων, τότε το μήνυμα του διάχυτου κινδύνου είναι έντονο. Κανείς δεν είναι ασφαλής πουθενά…

Αξίζει λοιπόν να κάνουμε λίγες σύντομες παρατηρήσεις.

1.    Ζουν ανάμεσα μας! Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι τυχαίος. Ο χώρος της παρανομίας για κάποιο λόγο έχει πάρει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό του μέσου πολίτη. Ίσως λόγω των υπερπαραγωγών του Hollywood,  ίσως λόγω της ανθρώπινης τάσης να αποδίδει μυστικιστικές και υπεράνθρωπες ιδιότητες σε ανθρώπους και καταστάσεις που φοβάται ή δεν κατανοεί. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Ο υπόκοσμος δεν υφίσταται σε.. λαγούμια και… σπηλιές. Οι κακοποιοί δεν  κρύβονται σε βουνοκορφές ή στα βάθη των ωκεανών. Συνήθως ζουν μια «φυσιολογική» ζωή σαν όλους μας. Μάλιστα, ίσως είναι οι πιο ήσυχοι εξ ημών στην καθημερινότητα τους διότι η επιβίωση τους βασίζεται στο χαμηλό προφίλ. Έχουν δουλειές, πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ψωνίζουν στο σουπερ μάρκετ ως «φυσιολογικοί» πολίτες.. Το να «πέφτουμε από τα σύννεφα» και να δηλώνουμε στις κάμερες «τον είχα γείτονα χρόνια και δεν είχε δώσει δικαιώματα» είναι το άκρον άωτον της αφέλειας! Σαν τί δικαιώματα να είχε δώσει? Να έβγαινε στο μπαλκόνι πυροβολώντας? Ας είμαστε σοβαροί…

2.    Πυρήνας κάθε εγκληματικής ενέργειας είναι αυτό που οι Αμερικανοί αστυνομικοί και εγκληματολόγοι αποκαλούν  M.M.O

Means,  motive,  opportunity.    Μέσα, κίνητρο, ευκαιρία.

Στο προαναφερθέν έγκλημα, τα μέσα και το κίνητρο υπήρχαν από καιρό. Η ευκαιρία δόθηκε σε μια δραστηριότητα της «ημέρας» και όχι της «νύχτας». Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει η κοινωνία αλλά και οι Αρχές τον τρόπο που προσεγγίζουν και αντιλαμβάνονται την παραβατική δραστηριότητα.

Δεν υπάρχουν ασφαλείς και μη δραστηριότητες. Το να πηγαίνεις το παιδί σου στο σχολείο δεν αποτελεί μια διαδικασία χαράς και ..αγαλλίασης. Το να οδηγείς στο δρόμο δεν αποτελεί δραστηριότητα διαδικαστική που σε φέρνει από το σημείο Α στο σημείο Β. Η εγκληματικότητα έχει διεισδύσει σε δραστηριότητες και εκδηλώσεις που στο συλλογικό μας υποσυνείδητο είναι καταγεγραμμένες ως «αθώες» και ως εκ τούτου, έχουμε χαμηλή εγρήγορση. Η κοινωνία και οι Αρχές χρειάζονται επανεκπαίδευση όχι τεχνικού αλλά κοινωνικού περιεχόμενου.

Αυτή η παρατήρηση μας φέρνει στη τρίτη αλλά όχι τελευταία σκέψη.

3.    Η αστυνομία οφείλει να εστιάσει στην αίσθηση του ότι είναι «πανταχού παρούσα».

Η συγκεκριμένη πρακτική είναι ο πυρήνας του αστυνομικού έργου και διεθνώς αποδίδεται με τον όρο   omnipresence.

Προφανώς και η Αστυνομία δεν μπορεί να είναι παντού. Σε περιόδους δε έντονης οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή, το έργο αυτό γίνεται κυριολεκτικά αδύνατο. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να δείχνει πανταχού παρούσα.

Η έμφαση πρέπει να δοθεί στο να εμπεδωθεί ένα περιβάλλον ασφάλειας. Πρέπει να δοθεί η αίσθηση στον πολίτη - και στον κακοποιό- ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εμφανιστεί η αστυνομία στο δρόμο του. Στις ΗΠΑ όπου σπούδασα, ακόμα και αν δεν έβλεπες πουθενά αστυνομικό, είχες την βαθιά πεποίθηση που έφτανε σε σημείο βεβαιότητας, ότι αν φωνάξεις «αστυνομία» μέσα σε δευτερόλεπτα θα είναι παρούσα! Η αίσθηση αυτή όταν εδραιωθεί κοινωνικά αποτελεί την μέγιστη αποτροπή για τέλεση εγκληματικών πράξεων και προσφέρει βαθιά αίσθηση ασφάλειας στον πολίτη.

Είναι καιρός να αλλάξουμε όλοι τρόπο σκέψης αλλά και αντίδρασης σε ότι αφορά την εγκληματικότητα. Οι μέρες της αθωότητας πέρασαν ανεπιστρεπτί και μαζί τους πρέπει να μπει και η αντίστοιχη σκέψη στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η αποτροπή των εγκληματικών ενεργειών δεν είναι μόνο δουλειά της αστυνομίας αλλά και του πολίτη ο οποίος οφείλει να είναι σε εγρήγορση και να συνδράμει στο έργο των Αρχών. Ας απαλλαγούμε επιτέλους από την άρρωστη αντίληψη-κατάλοιπο της Χούντας ότι η συνεργασία με την Αστυνομία είναι ρουφιανιά. Οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας και το μέλλον τους με κάτι περισσότερο από χάδια και ωραία λόγια…